Hola, me llamo Falo / Hi, my name is Falo / Hallo, ik heet Falo

Hola, me llamo Falo. Vivo en la Pontiga, muy cerca de la puerta de entrada a la finca. Por eso veo toda la gente que entra y que sale y me entero de todo, o de casi todo lo que se cuece por aquí.

Bueno, lo primero de todo, para que me vayáis conociendo, os cuelgo una foto mía:

Hi, my name is Falo. I live in La Pontiga, very close to the entrance to the shelter. For this reason I can see all the people that go in and out and I am aware of everything or nearly everything that goes on arround here.

Well, first of all, so that you get to know me, I am going to upload a picture of myself:

Hallo, ik heet Falo
Ik woon in La Pontiga, heel dichtbij de ingang.
Dat is makelijk want zo kan ik iedereen die binnenkomt of weggaat in de gaten houden en heb ik bijna alles wat hier gebeurt in de gaten.

Nou, eerst maar eens een fotootje van mezelf uploaden; dan weten jullie tenminste wie ik ben..



Siempre oigo decir a las voluntarias que soy muy simpático. Quizá tengan razón. La verdad es que en la foto he salido muy sonriente. Seguro que había alguien haciéndome tonterías detrás de la cámara. La mayoría del tiempo las voluntarias están de muy buen humor, aunque a veces, sobre todo cuando se les hace de noche, las veo un poco cansadas. Eso sí, Yolanda nunca se olvida de darme el bocata antes de irse. Maca y yo nos preguntamos a veces por qué no se lo come ella. Yo creo que lo trae para nosotros, que ella sabe que no se lo va a comer.

El otro día ví salir a Bea con Lolo. Era sábado y serían las siete de la tarde. Bea volvió un par de horas después, pero Lolo no venía con ella. La verdad es que ví a Lolo respirar un poco mal, pero también se llevaron a Floppy la semana pasada y volvió con un caperucho y ahora está perfectamente. Pero Lolo no ha vuelto y ya se lo llevaron hace más de quince días. Quizá estuviera muy enfermo y por eso no ha podido volver. Otras veces veo salir perros que no vuelven, pero esta vez la cara de Bea era triste. No creo que a Lolo le hayan adoptado...

Hoy es viernes, y ha llovido bastante. Lo hemos agradecido porque ha hecho mucho calor esta semana y los perros no llevamos bien el calor, porque no sudamos y nuestro cuerpo no asimila bien las altas temperaturas. Alguna gente no sabe eso y a veces hay casos (eso me contó un perro con el que coincidí en la Pontiga hace tiempo) de perrines que se mueren de calor porque les dejan sin agua al sol o dentro del coche. Es raro. Se supone que los perros somos menos listos que los humanos, pero no sé de ningún perro que fuera capaz de hacer esa tontería con sus retoños.

Mañana se llenará la finca de voluntarias. Ya tengo ganas de verlas. ¡Y Yolanda me traerá su bocata!

A ver qué pasa mañana. Ahora me voy a tumbar, pero otro día os sigo contando. ¡Hasta otro día!

I always hear the volunteers say that I am very funny. Maybe they are right. The truth is that I am smiling in the picture. I am sure there was somebody behind the camera trying to make me laugh. Most of the time the volunteers are in a good mood, although I see them a little tired sometimes, specially when it gets dark at night. But one thing is for sure: Yolanda never forgets to give me my sandwich before they leave. Maca and I sometimes wonder why does she not eat it herself. I think she brings it for us, and she already knows that she is never going to eat it herself.

The other day I saw bea going out of the shelter with Lolo. It was saturday and arround 19:00pm. Bea came back a couple of hours later, but Lolo did not came back with her. The truth is that I could see that Lolo had difficulties to breath, but Floppy was brought out of the shelter last week too, and she came back with a big plastic thing around her neck in a few days and she is in perfect form now. But Lolo has not come back yet and it has been more than two weeks since he left. Maybe he was really ill and for this reason he has not come back. I have seen other dogs leave without ever returning, but this time Bea`s face was sad. I do not think Lolo has been adopted...

Today is friday and is has rained a lot. We happy for this because it has been too hot this week and dogs do not put up well with too much heat, because we are not able to sweat and our body is not able to put up with high temperatures. Some people do not know this and I have been told by a dog that I met in La Pontiga years ago that some dogs hace died because they were left with no water under the sun or inside the car under the heat. It is really weard. Dogs are supossed not to be as intelligent as humans, but I have never heard of a dog doing such a silly thing with his/her puppies.

Tomorrow the shelter will be full of volunteers. I am looking forward to seing them. And Yolanda will bring her sandwich for me!

I am dying to know what happens tomorrow. Now I am going to bed, but I will keep telling you about the shelter some other day. I`ll see you!

Ik hoor de vrijwilligers hier altijd zeggen dat ik heel grappig ben. Misschien is dat wel zo. De waarheid is dat ik op deze foto glimlach. Er stond namelijk iemand achter de camera die me aan het lachen maakte. De vrijwliigers zijn meestal heel vrolijk maar soms zie ik dat ze moe worden, vooral aan het einde van de dag als het donker wordt. Maar een ding is zeker; Jolanda vergeet nooit om mij mijn boterham te geven voordat het echt leuk om ze weer te zien. En Yolanda neemt natuurlijk haar boterham weer mee voor me!
Ik ben berenieuwsgierig opeet...Ik denk echt dat ze hem de boterham voor ons meeneemt en dat ze best weet dat ze die boterham zelf nooit zal opeten.

‘n Tijdje geleden zag ik Bea met Lolo het asiel uitgaan. Het was zaterdag rond 19.00 uur. Bea kwam een paar uur later weer terug maar Lolo was niet bij haar. Als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat ik al had gezien dat Lolo moeite had met ademhalen. Maar Floppy moest een week geleden ook mee uit het asiel en die kwam een paar dagen later terug met zo’n groot plastic ding om haar kop. Zij is weer top fit!
Lolo is niet meer teruggekomen en het is al meer dan twee weken geleden dat hij weg ging. Misschien was hij wel heel erg ziek en komt hij daarom niet meer terug. Ik heb wel vaker gezien dat honden weg gingen en niet meer terugkwamen. Maar nu was Bea’s gezcht echt heel verdrietig. Ik geloof echt niet dat Lolo is geadopteerd.....

Vandaag is het vrijdag en het regent de hele tijd. We vinden het wel fijn want het is echt veel te heet geweest deze week. Honden kunnen niet goed tegen de htte. Ze zweten niet en ons lichaam kan niet goed omgaan met de hoge temperaturen. Sommige mensen weten dat niet. Ik hoorde jaren geleden van een hond die ik tegen kwam in La pontiga dat er wel eens honden dood gegaan omdat zijn omdat de mensen ze hadden achtergelaten zonder water en vol in de zon! Of achter gelaten werden in de auto, met die hitte! Dat is echt vreemd hoor. Honden zouden niet zo slim zijn als mensen maar ik heb nog nooit gehord dat een hond zulke domme dingen deed met zijn of haar puppy’s.

Morgen is het asiel weer helemaal druk en vol met alle vrijwilligers. Ik ben super benieuwd wat er morgen weer allemaal gaat gebueren. Nou ga ik naar bed maar ik zal jullie blijven vertellen wat er allemaal gebeurt hier in het asiel! See you!

Se me olvidaba deciros que últimamente hay una mujer, que habla con un acento muy raro, que viene todos los días y limpia las orejas de unos cuantos de nosotros y nos echa una pasta amarilla que trae en un tubito.

A mí me ha escogido para hacerme eso y me lo hace todos los días. Al principio me daba miedo, porque me hacía un poco de daño, pero claro, la dejaba, porque la mayoría de los perros nos dejamos hacer ese tipo de cosas sin protestar y nos estamos quietecitos.

Y ahora, después de unas semanas dejando que me urguen en las orejas todos los días, ¡me alegro de que haya venido esta mujer! ¡y de que me haya escogido para limpiarme las orejas! Ahora me siento mucho mejor, ya no necesito mover la cabeza a ambos lados para deshacerme de esa sensación tan rara que tenía. ¡Ah! y oigo mucho mejor lo que dicen las voluntarias, así que seguramente podré contaros más cosas ahora.

Ojala esta mujer siga viniendo. Lo digo porque normalmente la gente viene una temporada, pero luego se van y algunos no vuelven. Espero que ésta siga viniendo y, si no viene, que se animen otros a venir. Siempre hemos pensado que si más gente se animara a ayudar a la gente que nos cuida, las cosas serían más fáciles para ellas y nosotros estaríamos aún mejor atendidos.

I forgot to tell you that there is a woman, with a very strange accent, that is coming to the shelter everyday. She cleans our ears and puts inside them a yellow paste that she brings with her in a small tube.

She has chosen me to clean my ears and she does it every day. At the begining I was really scared, because she used to hurt me a little, but I always let her do it because most dogs let humans do those type of things without complaining and we stay calm and do not move while they do it.

And now, after a few weeks letting her mess inside my ears every day, I am glad she came! And I am also glad she chosed me to clean my ears! I feel much better now, I do not need to move my head to the sides anymore to get rid of that strange feeling I used to have before. And I can hear much better what the volunteers say, which means that I will probably be able to tell you more things about the shelter now.

I hope this woman keeps coming. I say this because I am used to people coming for a while, but then they leave and some of them never come back. I hope this one keeps coming and, if she does not come back, I hope other people will decide to come. We have always thought that if more people was helping the volunteers that take care of us, things would be much easier for them and we would all be much better.


Ik vergat jullie te vertellen dat hier iedere dag een vrouw komt die met een vreemd accent praat. Ze maakt onze oren schoon en dan doet ze er een of andere gele zalf in. Die zalf zit in een tube die ze altijd meebrengt.

Ze heeft mij ook uitgekozen om mijn oren schoon te maken en dat doet ze iedere dag. In het begin was ik echt bang hoor omdat het ook wel een beetje pijn deed. Maar ik liet haar toch haar gang gaan omdat de meeste honden die dingen gewoon laten doen door mensen. Zonder klagen en dan zitten we heel kalm en rustig zonder te bewegen.

En nou, nadat ik haar een paar weken met mijn oren heb laten rommelen ben ik heel blijdat ze er is! En ik ben ook hartstikke blij dat ze mij heeft uitgekozen om mijn oren schoon te maken Ze voelen veel fijne nu en ik hoef mijn kop niet meer alle kanten in te schudden om dat gekke gevoel wat ik steeds in mijn oren hadf kwijt te raken. En ik hoor echt stukken beter wat de vrijwilligers allemaal vertellen en dat betekent dat ik jullie waarschijnlijk véél meer kan vertellen over alles wat hier gebeurt.

Ik hoop wel dat die vrouw blijft komen. Ik zeg dit omdat ik inmiddels gewensd ben dat mensen een tijdje komen maar als ze dan weggaan komen sommigen echt nooit meer terug. Ik hoop dat deze blijft komen en dat, als zij niet terugkomt, andere mensen zullen besluiten om hierheen te komen. We denken altijd dat als er meer mensen zouden komen om de vrijwilligers die voor ons zorgen te helpen, alles voor hun veel makkelijker zou zijn en dat dat we ons dan allemaal veel beter zouden voelen.

Hola,

Perdonadme que no haya escrito nada en toda la semana. Estoy un poco triste porque el sábado pasado, cuando iba llegando las voluntarias, como todos los sábados, empezaron a sonar unas explosiones muy fuertes (luego les oí decir a ellas que eran una cosa que llaman voladores y no entendí muy bien para qué son) y a Maca le dió de pronto una especie de ataque y se cayó al suelo y se quedó dormida.

Por mucho que las voluntarias la tocaban y le hablaban no se despertó. Todas vinieron a verla y al final, la subieron dormida a una carretilla, la envolvieron en una manta (supongo que pensarían que tenía frío) y la sacaron del albergue. Desde entonces no la he vuelto a ver. Oí hablar de muerte y ví que de los ojos de algunas voluntarias salía agua. No sé, me parece que le va a pasar lo mismo que a Lolo y no la voy a volver a ver. La echo de menos.

¡En fin! espero que esté bien. Seguro que sí, que esté dónde esté, Maca está bien. Ellas no dejarían que se fuera a un sitio donde no la fueran a tratar bien. Esta semana ha habido más gente con acento raro por la finca y creo que mañana vienen más. También les he oído esta semana hablar de un tal Fernando Alonso que va a traer montones de personas a Oviedo y en el que se van a gastar mucho dinero. Me pregunto si ese señor querría venir a vernos, para que esas personas le siguieran y ayudaran a nuestras voluntarias... Estaría bien. ¡Hay tantas cosas que no entiendo!

¡Bueno! me despido ya hasta otro día. A ver mañana qué tal...

Hi,

Sorry that I have not written anything here for the whole week. I am a little sad because last saturday, when the volunteers were arriving to the shelter, as they do every saturday, we started to hear some very loud explosions (they were saying later on that they are called fireworks and I do not really understand what they are for). The thing is that while these explosions were sounding, Maca suffered a kind of a shock and fell to the floor deeply asleep.

No matter how often the volunteers would touch her and how loudly they would talk to her she would not wake up. They all came to see her and finally took her, still asleep, on a wheelbarrow, put a blanket around her (I suposse they thought she was cold) and took her out of the shelter. I have not seen her since. I heard they were talking about death and I saw water coming for some of the volunteer`s eyes. I am not sure but I am afraid this is going to be the same as Lolo and I am never going to see her again. I miss her.

Well! I hope she is OK. I am sure she is, no matter where she might be. The volunteers would not let her go to a place where she would not be well treated. This week there has been more people with strange accents around and I have heard that there will be more tomorrow. I have also heard them talk about a guy called Fernando Alonso that is going to bring lots of people to Oviedo and for whom a lot of money is going to be spent. I wonder if this man would like to come to see us, so that all those people would follow him and would help our volunteers...It would be nice. There are so many things that I do not understand!

Well! I`ll say good bye now. I wonder what will happen tomorrow...


Hi,
Sorry dat ik een hele week niet heb geschreven. Ik ben een beetje verdrietig. Want vorige week zaterdag toen de vrijwilligers in het asiel kwamen, zoals ze iedere zaterdag doen, hoorden we ineens hele harde knallen (later vertelden ze dat het vuurwerk heet maar ik snap nog steeds niet waar dat dan goed voor is). Het nare is dat Maca heel erg schrok van al die knallen en ze viel op de vloer in een soort coma!

Hoe vaak de vrijwilligers haar ook aanraakten en hoe hard ze ook tegen haar riepen, Maca werd niet wakker! Ze kwamen allemaal naar haar kijken en uiteindelijk legden ze haar al slapend in een kruiwagen en ze legden een deken om haar heen (ik denk dat ze het koud had). Toen hebben ze haar weggebracht uit het asiel. Ik hoorde dat ze het over “dood” hadden en ik zafg water uit de ogen van de vrijwilligers komen. Ik weet het niet zeker hoor, maar ik ben bang dat dit hetzelfde gaat als met Lolo en dat ik haar nooit meer terug zie. Ik mis haar echt!

Tja, ik hoop dat Maca het goed maakt. Ik weet zeker dat het goed met haar gaat, ongeacht waar ze is. De vrijwilligers zouden haar nooit naar een plaats brengen waar ze niet goed behandeld zou worden. Deze week zijn er meer mensen met zo’n vreemd accent hier geweest en ik heb gehoord dat er morgen nog meer komen. Ik heb ze ook over een man horen praten, Fernando Alonso heet hij en hij laat heel veel mensen naar Oviedo komen en daarvoor wordt heel veel geld uitgegeven. Misschien wil die man ook wel naar ons komen kijken en dat al die mensen achter hem aan zouden komen om onze vrijwilligers te helpen... dat zou echt mooi zijn!
Och, er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp!

Enfin, ik zeg maar weer gedag. Ben heel benieuwd wat er morgen gaat gebeuren.

¡Cada día me pasan cosas nuevas! Os resumo todo lo que vi ayer, que fue un día realmente interesante:

Primero empezó a llegar mucha gente. Algunos eran nuevos y muuuuy altos y no es que tuvieran un acento raro, no. ¡Es que no entendía ni una sola cosa de las que decían! Muy raro, muy raro. Pero, a pesar de ello, se pusieron a trabajar duro, haciendo tejados, y preparando una base de cemento lisa muy grande y transportando cosas, metiendo montones de cajas en la finca...Les oí decir que eran de HABA. Yo no sé lo que eso significa, pero me alegra mucho que vengan a ayudarnos. Será que donde ellos viven no hay albergues como éste en el que hace falta ayuda.

No sé que serían esas cosas pero luego ví a una chica de las de idioma raro ponerles unos collares blancos a Priscila, Trasgu, Duque y Rufi. Oí decir a una voluntaria que a mí no me ponían collar porque me habían puesto una pipeta el 15 de agosto. Ahora que lo pienso, sí que recuerdo que me cogieron entre dos y pusieron algo en mi cuello, justo en una zona en la que no me lo puedo lamer, así que no sé lo que sería, pero desde ese día ya no me pica el cuerpo como antes. No sé si tendrá algo que ver.

¡Bueno! luego llegaron las voluntarias que yo conozco, las de todos los sábados. A ésas, cuando hablan cerca de mí, las entiendo mucho mejor. De pronto vi salir a una de ellas con Peter amarrado a una correa y pensé, "no parece que camine raro ni nada. Espero que vuelva". El caso es que Peter no volvió en toda la mañana y realmente me preocupé. Pensé: otro como Lolo y Maca. No vuelve tampoco. Me estaba poniendo ya un poco triste cuando, por la tarde, llegó una pareja vestida muy elegante, no como las voluntarias que trabajan en la finca. Iban muy limpios y les oí decir que Peter está muy bien y que venían a buscar su medicina, que se les había olvidado llevársela por la mañana. Eso me dejó muy tranquilo. Peter debe estar en otro sitio y, a juzgar por las caras de las voluntarias, de cuyos ojos no ví salir ni una gota de agua, y por el modo en que sonreían a esta pareja, seguro que Peter está bien.

Más tarde me trajeron una nueva compañera. Se llama Neska y, por lo visto, hasta ahora vivía con Peter. La ví un poco asustada, la verdad, aunque es una buena moza, grandota y bastante entrada en carnes. Se pasó toda la mañana pegada a la puerta de mi casa, con una manguera que está un poco rota tirándole una buena ducha de agua encima. Parecía que le gustaba, porque no se quitaba de allí de ninguna manera. Yo, la verdad, ya estoy un poco mayor para mojarme de esa manera, porque ella quedó pingando aunque, como hacía mucho calor, parecía disfrutarlo.

Por la noche nos soltaron a ella y a mí por la finca pero, justo antes de que las voluntarias se fueran a ir, Rubi armó una de las suyas. Yo no sé qué le pasa a esta Rubi, con lo dulce que era de joven y últimamente se está volviendo una cascarrabias. El caso es que atacó a Neska y nos tuvimos que quedar los dos encerrados en vez de dejarnos sueltos. La verdad es que tampoco me importó mucho porque ya tenía sueño y lo mismo me da dormir encerrado que con la puerta abierta.

¡Bueno! ya os seguiré contando qué tal con Neska. Un abrazo. Voy a ver si echo una cabezadita (¡hay que ver lo que dormimos los perros!

I must say that every day I have new experiences here! I`ll make a sumary of what saw yesterday, which was a very interesting day:

First of all many people arrived to the shelter. Some of them were new and veeeeey tall and it is not just that they had a weird accent but I did not understand a single word they were saying! Very very weird. But, on spite of this, they soon started to work very hard, building roofs, and getting a big concrete platform ready. They were also carrying things and bringing lots of boxes to the shelter... I heard them say that they were from HABA. I do not know what that means but I am very glad that they are coming to help us. It is probably that there are no shelters in need where they live.

I do not know what was inside the boxes, but later on I saw one of the weird accent girls putting some white collars around Priscila, Trasgu, Duque and Rufi`s necks. I heard a volunteer saying that they would not put a collar around my neck because they had use a pippete on me on the 15th of August. Now that I think about it, I remember two volunteers grabbing me and putting something on my neck, just behind my head, in a place were I can not lick myself. I do not know what they put on me but my body has not been itchy since then. I do not know if the pippete has anything to do with this.

Well! After this the volunteers that I know started to arrive to the shelter. I can understand most of what they say when they talk. I saw one of them taking Peter with her on a leash and I thought: “He does not seem to feel bad. I hope he comes back”. The point is that Peter did not come that morning and I started to get really worried. I though: “another one like Maca and Lolo...He will not come back...”. I was getting very sad for him when a very elegant couple arrived to the shelter. They clothes were clean, not like the old clothes that the usual volunteers wear on saturdays. I heard them say that Peter was very good and that they were coming to take his medicine, that they had left behind in the morning. That gave me peace. I am sure Peter is somewhere else and, according to the volunteer`s faces from whose eyes I did not see any water coming and seeing how they were all smiling to this elegant couple I am sure that Peter is OK.

Later that day they brought a new mate for me. Her name is Neska and, apparently, she used to live with Peter. I think she was a bit scared, although she is big and healthy and a bit fatty too. She spent the whole morning standing in front of the door of my cage, and there was a water pipe in front of the cage wetting her all over. She seemed to like it because she did not move at all for hours. To be honest, I am a bit old myself to get so wet but she seemed to really enjoy being absolutely soaked. I must admit that it was a very hot day.

When it got dark the volunteers let us free but just before they were about to leave Rubi did something stupid. I do not know what is wrong with Rubi lately. She was so sweet and nice when she was younger and she is becoming really grumpy. The point is that Neska and I had to stay inside my cage that night because Rubi insisted on fighting with Neska. I did not really mind this because I was feeling really sleepy and I do not mind sleeping with the door of my cage closed, really

Well! I will tell you how I get on with Neska in the future. Now I will give you a big hug and I am going to have a nap. Isn`t it true that dogs sleep a lot!

Ik moet zeggen dat ik hier iedere dag wel nieuwe dingen meemaak. Ik zal een verslagje maken van wat ik gisteren allemaal heb gezien want het was een bijzondere dag.

Eerst kwamen er allemaal mensen hier in het asiel Sommigen waren nieuw en waren heeeeeel lang en niet alleen hadden ze een vreemd accent maar ik kon echt geen woord verstaan van wat ze zeiden! Heel erg vreemd. Maar ze begonnen heel gauw heel hard te werken. Ze bouwden daken en maakten een heel groot stuk gron helemaal vlak. Ze brachten ook allerlei spullen met zich mee en droegen echt héél veel dozen het asiel in.... ik hoorde ze zeggen dat ze van HABA waren. Ik weet niet wat dat betekent maar ik ben erg blij dat ze ons komen helpen.. Misschien zijn er geen honden in nood waar zij vandaan komen.

Ik weet niet wat er in die dozen zat maar later zag ik dat een van die vrouwen met zo’n vreemd accent witte halsbanden om de nek van Priscilla, Trasgu, Duque en Rufi doen. Ik hoorde een vrijwlliger zeggen dat ze niet zo’n witte band om mijn nek zouden doen omdat ze bij mij op 15 augustus druppels een pipet in mijn nek hadden
gedaan. Precies achter mijn hoofd, daar waar ik mezelf niet kan likken! Ik weet niet wat het voor spul was maar sindsdien heb ik geen jeuk meer gehad. Ik weet niet of het iets met die pipetten te maken heeft gehad.

Enfin, hierna kwamen de bekende vrijwilligers weer naar het asiel. Ik begrijp wel het meeste wat ze vertellen als ze met elkaar praten. Ik zag een van de vrijwlligers Peter meenemen aan een riem en ik dacht “hij lijkt zich niet beroerd te voelen, ik hoop dat hij wel weer terugkomt”.
Maar hij kwam dus níet terug die ochtend en ik begon al ongerust te worden. Ik dacht “weer een zoals Maca en Lolo..... hij komt niet meer terug”. Ik werd al verdrietig om hem toen een heel elegant echtpaar het asiel binnenkwam. Hun kleren waren schoon en heel anders dan de oude kleren die de vrijwlligers op zaterdag altijd dragen. Ik hoorde ze zeggen dat het met Peter heel goed ging en dat ze zijn medicijnen kwamen halen die ze ’s ochtends waren vergeten. Dat gaf me rust. Ik weet zeker dat Peter ergens anders woont en dat het heel goed met hem gaat. Want ik zag geen water uit de ogen van de vrijwillgiers komen en ze glimlachten allemaal naar dit elegante echtpaar.

Later op die dag kwamen ze een nieuw maatje voor me brengen. Haar naam is Neska en blijkbaar woonde zij bij Peter. Ik denk dat ze een beetje bang was hoewel ze behoorlijk groot en gezond is en ook een beetje te dik. Ze heeft de hele ochtend doorgebracht in de deuropening van mijn hok en het water uit de de waterslang voor mijn hok maakte haarhelemaal doornat. Ze vond het blijkbaar wel fijn want ze heeft er uren heel stil gestaan. Om eerlijk te zijn, ik vind mezelf een beetje te oud om me zo door en door nat te laten worden maar zij scheen het leuk te vinden om helemaal doorweekt te raken. Ik moet bekennen, het was ook een extreem warme dag!

Toen het begon te schemeren lieten de vrijwlligers ons vrij rondrennen. Maar net voordat ze naar huis toegingen deed Rubi iets stoms. Ik weet niet wat er aan de hand is de laatste tijd met Rubi. Toen ze nog wat jonger was deed ze leuk en lief maar nu wordt ze echt mopperig. Het gevolg was dat Neska en ik die nacht in mijn hok moesten blijven want Rubi moest zonodig met Neska vechten. Ik vond het allemaal niet zo erg want ik had echt slaap en ik vind het echt niet erg om met een dichte deur te slapen!

Nou, ik zal jullie binnenkort vertellen hoe het met Neska en mij gaat. Maar nu geef ik jullie een dikke knuffel en ga ik even slapen. Honden slapen veel, toch?

Hola,

Hay que ver la de tiempo que llevo sin contar nada. Todo cambia tanto que no sé por dónde empezar.

Estos dos últimos sábados eché de menos a muchas voluntarias. No sé dónde estarán. Espero que vuelvan. También oí muchos ruidos de esos fuertes, como los que sonaron cuando Maca se quedó dormida. Igual tiene relación una cosa con otra.

Me han puesto una caja muy grande enfrente de mi caseta. No está demasiado cerca, así que no me quita ni luz ni vistas. Hace un par de sábados vi a un montón de gente, algunos de los altos altísimos con acento raro y otros de los de siempre, llenando esta caja de sacos de comida. La había con muy buen olor. Ojala sea para nosotros. Últimamente, desde que llegaron estos tipos tan altos de acento raro comemos muy variado, y a veces nos dan unos piensos que están para chuparse las patas.

Hi,

It has been a long time since I last told you something. Everything changes so quicky that I do not know what to start with.

These last two saturdays I missed many volunteers. I do not know where they might be. I hope they come back. I also heard lots of those loud noises like the ones that I heard when Maca fall asleep and never woke up. May be both things, the noises and the missing volunteers are somehow related.

A big metal box has been installed just in front of my house. It is not too close, and it does not make my cage darker or covers the things I am used to look at from it. Two weeks ago I saw a lot of people, some of them very tall and with really weird accents, filling that big metal box with bags of food. Some of these bags smelled really well. I wish it is for us! We are eating lots of different kinds of food lately, since these tall people with weird accents arrived, and sometimes we eat food that is absolutely delicious.


Hai,

Het is lang geleden dat ik jullie iets heb verteld. Alles verandert zo snel dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen.

De laatste twee weken miste ik een heleboel vrijwilligers op de zaterdag. Ik weet niet waar ze kunnen zijn en ik hoop dat ze wel terug komen. Ik hoorde ook heel veel harde geluiden net zoals die keer dat Maca in coma viel en nooit meer wakker werd. Misschien was er toch een soort verband tussen de harde geluiden en het feit dat er veel vrijwilligers weg bleven?

Een hele grote metalen doos is precies voor mijn huis opgebouwd. Het is niet te dichtbij hoor, en het maakt mijn huis niet donkerder of zo. En ik kan alle dingen waar ik anders ook naar keek nog steeds goed bekijken. Twee weken geleden zag ik die mensen met dat gekke accent (sommigen waren heel lang, weet je nog?) deze metalen doos helemaal vol zetten met dozen met eten. Sommige dozen roken zo lekker... ik hoop dat het voor ons is! En ja hoor, we eten allerlei soorten voer de laatste tijd. Sinds die lange mensen met dat rare accent langs zijn geweest eten we soms echt verukkelijk!




Lo que no entiendo muy bien es por qué un día se esforzaron todos en llenar esa caja de pienso y luego más tarde, se apresuraron todos otra vez a sacar todo el pienso y a meter ladrillos debajo del suelo de la caja, para luego volver a meter todos los sacos dentro otra vez. Es algo que no entiendo de los humanos: hacen, deshacen, hacen, deshacen, ¡con lo simple que es la vida de los perros hay que ver cómo se la complican ellos!

Me ha dicho una voluntaria que Peter también ha escrito en este foro y que está bien. ¡Me alegro tantísimo! Se lo tengo que decir a Neska, que se pondrá muy contenta. A ver si Lolo y Maca escriben también pronto.

El otro día ví pasar con una voluntaria a un perro nuevo. Es blanco y gordote y se parece algo a mí. Tiene unos colores muy simpáticos: los ojos con un antifaz marrón y las orejas del mismo color y también una mancha marrón en la raiz de la cola. El resto es totalmente blanco. Se le veía nervioso y desconcertado. Le han metido donde vivía Peter. Al principio lloraba mucho. Luego se ha tranquilizado y se ha puesto a mirar al horizonte. Se pone otra vez más nervioso cuando llegan las voluntarias, pero parece que se va acostumbrando. La voluntaria que le trajo le hizo unas fotos y dijo algo de unos carteles. No sé si será un perro famoso o qué. Espero enterarme este sábado cuando vengan las voluntarias, a ver qué escucho. Lo que sí oí es que se llama Mateo.

What I do not really understand is why they made such an effort to fill the container with food one day and later they all hurried up to take all the food out of the container again and put some big bricks under it to start again to put all the food back in. It`s something that I will never understand about humans. They do, undo, do, undo... Only dogs really know how simple life is!

A volunteer has told me that Peter has also written something in this forum and that he is OK. I am so happy for him! I have to remember to tell Neska. I am sure that it will make her very happy. I hope Lolo and Maca write something soon too.

The other day I saw a volunteer coming in with a new dog. He is white and fatty and looks a bit like me. His colours are very funny. He seems to be wearing brown glasses and his ears are also brown and he also has a small brown spot at the begining of his tail. The rest of his body is completely white. He looked nervous and surprised. He is now living where Peter used to be. At the beggining this dog was crying all the time. Later he relaxed and was stearing at the horizont for a long time. He gets really nervous again when the volunteers arrive, but he seems to be getting used to his new situation little by little. The volunteer that brought him took a few pictures and said something about making posters. I do not know if this new dog is famous or what!. I hope I will find out more things about him next saturday, when the volunteers arrive. What I know for sure is that his name is Mateo.

Wat ik nou niet snap is dat die mensen de ene dag zo hun best doen om die container (want z`o heet diemetalen doos) helemaal vol te zetten met al dat voer en dat ze een paar dagen later heel haastig die hele container weer legghalen om er een stel stenen onder te leggen! Om vervolgens al dat voer er weer in te zetten... Er blijven dingen bij die mensen die ik nooit echt zal begrijpen. Ze doen wat, maken het weer ongedaan, doen het weer opnieuw, weer opnieuw.... Ik denk dat alleen honden echt weten hoe simpel het leven kan zijn.

Een van de vrijwilligers heeft me verteld dat Peter ook nog iets op het forum heeft geschreven en dat het erg goed met hem gaat. Ik ben zo blij voor hem!
Ik moet niet vergeten dat aan Neska te vertellen. Ik weet zeker dat ze daar heel blij van wordt. Ik hoop dat Lolo en Maca ook gauw iets schrijven.

Op een andere dag zag ik een vrijwilliger binnen komen met een nieuwe hond.
Hij is wit en een beetje dik en hij lijkt ook wel een beetje op me. Hij heeft grappige kleuren. Het lijkt alsof hij een bruine bril draagt en hij heeft ook een bruine vlek aan het begin van zijn staart. De rest van zijn lijf is helemaal wit. Hij zag er een beetje zenuwachtig uit en ook verrast. Hij woont op de plek waar Peter woonde. In het begin was deze hond steeds maar aan het huilen. Later werd hij wat rustiger en keek hij een hele lange tijd naar de horizon. Hij wordt weer opnieuw zenuwachtig als de vrijwilligers hier komen maar hij lijkt beetje bij beetje aan zijn nieuwe situatie te wennen. De vrijwilliger die hem mee bracht heeft een paar foto’s van hem gemaakt en zei iets over posters maken. Ik weet het niet hoor, misschien is die nieuwe hond wel heel beroemd? Ik hoop dat ik volgende week als de vrijwlligers komen wat meer over hem te weten kom. Ik weet een ding zeker; hij heet Mateo.



También han traído hace poco a un pobre chavalín, grandote, pero con una pinta de cachorruco inexperto que me recuerda mis viejos tiempos en el Espartal. Pobrecito. Venía con el pelo hecho un desastre. Menos mal que ya le han puesto una de esas cosas que os conté que nos ponen en la nuca y que nos asustan tanto (y que huelen tan mal) y parece que va mejor. Se llama Flash. No sé de dónde habrá salido.

They have also brought in a poor little child. He is very big but looks as an inocent puppy. He reminds me of my old times at the Espartal. Poor thing. When he arrived his hair was in very bad condition. Just as well the volunteers have already put on his neck one of those things that scare us so much and it seems to be getting better. His name is Flash. I do not know where he has come from.

Ze hebben ook een zielige kleine binnen gebracht. Hij is heel groot maar lijkt een onschuldige puppy. Hij herinnert me aan vroegere tijden in de Espartal. Arm ding. Toen hij hier kwam had hij een hele slechte vacht. Maar de vrijwilligers hebben al zo’n eng ding in zijn nek gedaan en hij lijkt er wel van op te knappen. Hij heet Flash! Geen idee waar hij vandaan komt.



¡Bueno! ahora voy a echarme una siestecita mientras veo cómo limpian esto, que uno ya está mayor y no se pueden hacer excesos.

Un lametón muy gordo a todos.

Well! I`m going to have a nap while the volunteers clean up a bit, because I am an old dog and should not make too many efforts.

A big kiss to all of you.


Nou, ik ga een dutje doen terwijl de vrijwilligers een beetje opruimen hier. Ik ben namelijk een oude hond en ik moetme vooral niet teveel veroeien...
Dikke kus voor jullie allemaal.

Hola,

Ya estoy aquí de nuevo. Hoy quiero hablaros de una cosa que me ha quitado las ganas de comer, de ladrar y de quejarme por algo. Es una compañera nueva. Se llama Fenicia y llegó un poquitín después que Mateo. De hecho, están viviendo juntos. A ella no se la ve asustada ni nada. Tampoco es excesivamente impulsiva saludando. Es como si nada le afectara, como si ya hubiera pasado por todo. Yo creo que es de mi edad, más o menos. Desde luego, los diez ya no los cumple. Sin embargo, para no haber vivido en un albergue, está muy trabajada.

Antes de seguir hablando voy a ponernos unas fotos suyas para que la conozcáis:

Hi,

Here I am again. Today I`d like to talk to you about something that has left me with no craving for food and no strength to bark or complain. I am talking about a new mate. Her name is Fenicia and she arrived a few days after Mateo. In fact, they are living together. She does not look scared or anything. She does not get too excited when she sees people either. It seems as if nothing made her react, as if she had already seen everything in life. I`d say she is my age. She is definitly over ten years old. But I think she looks too old for a dog that has not been living in a shelter.

Before I keep telling you about her I will upload a few pictures so that you know her:

Hi,
Hier ben ik weer. Vandaag wil ik jullie ergens over vertellen waarvan ik geen zin meer heb in eten of mopperen of om te blaffen. Ik heb het over een nieuweling. Ze heet Fenicia en ze is een paar dagen na Mateo hier gekomen. Noiu ja, eigenlijk wonen ze samen. Ze lijkt niet bang te zijn of zo, dat niet. Ze wordt ook niet echt enthousiast als ze mensen ziet. Het lijkt wel of ze nergens op reageert, alsof ze alles al gezien heeft in het leven. Ik denk dat ze ongeveer net zo oud is als ik. Ze is beslist ouder dan tien jaar. Maar ik vind eigenlijk dat ze er te oud uitziet voor een hond die nooit in een opvang heeft geleefd.

Voor ik jullie over haar blijf vertellen zal ik eerst een paar foto’s plaatsen, dan weet je over wie het gaat.







Al principio pensé que era una perra de esas que usan para cazar en el sur, como Zelda, que vino de Extremadura, pero no, he oído que es un cruce de pastor. Me pregunto qué haría esta pobre Fenicia para que las personas con las que vivía no la quisieran como me quieren a mí aquí. Siempre estoy oyendo que ojalá tuvieran más tiempo que dedicarme y que les sabe a poco el tiempo que están conmigo diariamente. Sin embargo, si Fenicia viene de vivir con una familia, ¿por qué dejaron que llegara a ese nivel que podéis ver en las fotos? Cada día entiendo menos.

When I first saw her I though she was one of these dogs that are used for hunting in the south of Spain, like our Zelda, who came from Extremadura. But I have heard that she is a Shepard mixture. I wonder what she might have done to make her owners not love her they way our volunteers love us. I am always listening to them say that they wished they had more time for each of us. But Fenicia is suposed to have been living with a family. If this is so, why did they let her deteriorate so much? I get more and more confused everyday.

Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik dat ze zo’n hond was die het zuiden van Spanje gebruikt worden om te jagen. Zoals onze Zleda, die komt uit Extrmadura.
Maar ik heb gehoord dat een herdermix is. Ik vraag me af wat ze gedaan kan hebben waardoor haar eigenaars niet van haar hielden zoals onze vrijwilligers van ons houden. Ik hoor ze iedere dag zeggen dat ze zo graag meer tijd voor ons zouden hebben. Maar Felicia zou bij een gezin gewoond hebben. Als dat zo is, waarom hebben ze haar dan zo mager latenworden? Ik word iedere dag weer opnieuw voor verrassingen gesteld hier.

No obstante, el otro día una voluntaria me lo explicó bastante bien. Me dijo una frase, que por lo visto sacó de un libro que este verano causó furor, “Millenium” o algo así, la frase dice: “No existen inocentes, sólo distintos grados de responsabilidad”. Quizá mi diario de hoy os parezca poco apropiado para un perro, pero sólo estoy poniendo en palabras humanas, para que todos las puedan entender, lo que es, o debería ser, de sentido común para todas las especies que compartimos, o deberíamos compartir este planeta.

But the other day a volunteer gave me a very good explanation. She said a phrase, which she took from a best seller (Millenium), and is as follows: “There are no inocents, but just different degrees of responsability”. Maybe my diary does not seem to be written by a dog today but I am just using human words to make everybody understand what is, or should be, common sense for all the species that share, or should share, the Earth.

Later gaf een van de vrijwilligers me een goede uitleg. Ze herhaalde een zin uit een bestseller boek (Millenium) en die is alsvolgt: “ Er zijn geen onnozele mensen maar er zijn er met meer en minder gevoel voor verantwoordelijkheid”.
Misschien lijkt het er vandaag niet erg op dat mijn dagboek echt door een hond wordt geschreven maar ik gebruik nu menselijke woorden oom iedereen te laten begrijpen wat gedeelde verantwoordelijkheid is voor deze aarde, of in ieder geval zou moeten zijn.

Supongo que casos como el de Fenicia no se pueden evitar. En todos los ámbitos hay extremos y a ella le tocó estar en el malo. Pero ¿qué ocurriría si la “gente de bien”, reconsiderara su actitud? Sí, esa “gente de bien” que veo pasar por aquí derramando lágrimas de cocodrilo y abandonando a sus fieles amigos mis compañeros, esa “gente de bien” que siendo un cachorro me dejó en el Espartal con mil porqués que explicar a sus conocidos y amigos, esa “gente de bien” que se lava la conciencia con hipócritas “no puedos” que en realidad deberían ser “no quieros”, esa “gente de bien” que por “cariño” a su perra, la deja parir por absurdas teorías humanizadoras... ¿qué ocurriría si esa “gente de bien” fuera capaz de reconocer su parte de culpa en la suerte de Fenicia y de tantos otros con igual o incluso peor suerte que ella, si cabe, que no han logrado siquiera dar con sus huesos en un albergue? El día que el género humano tome conciencia de su propia responsabilidad sobre las cosas, el día que quien vea un perro abandonado no piense “que mala es la gente” sino, “¿qué estoy haciendo yo para que esto no ocurra o qué he hecho yo para que esto ocurra?” quizá ese día las protectoras tendrán tiempo para ocuparse solamente de casos extremos como el de la pobre Fenicia y quizá ese día la mayor parte de los perros que estamos en albergues por causas peregrinas podamos leer foros como éste desde la camita al lado de la silla de nuestros dueños. Dueños responsables, dueños con conciencia.

Grrrrauau... zzzzzzz.... Perdón... Me acabo de despertar... Creo que estaba soñando en alto...

I suposse that cases like Fenicia`s can not be avoided. There are extremes in everything and she had bad luck. But I wonder what would happen if the “good people” thought about their own atittude for just one minute. I am talking about this “good people” that I see passing by my cage with their eyes full of false tears that mean nothing as they leave their most loyal friends behind. This “good people” that left me at the Espartal when I was a puppy and surely went back home to tell all their friends and relatives why they just had no other choice but to leave me there. This “good people” that try not to feel gilty for what they do to us just by making up lots of excuses that make no sense. This “good people” that let their female dogs have puppies because they “love them very much” and just treat them as if they had the same needs as humans have...I wonder what would happen if this “good people” was able to see their own responsability in Fenicia`s bad luck and their own responsabily in the destiny of many other that have not even been as lucky as to end up in a poor shelter.

Only the day that human beings realice their own responsability on everthing that happens, only the day that everyone who sees a stray dog does not think “Oh, people are so bad”, but “What am I doing to avoid this and what am I doing to make this happen?”. Only that day the people who work at shelters will have enough time to work on avoiding extreme cases like poor Fenicia`s. And only that day most of the dogs that are in shelters for many stupid reasons will be able to read forums like this one from our beds, just beside our owner`s chair. Our responsable owners.

Grrrrauau... zzzzzzz.... Sorry ... I have just woke up... I`m afraid I was talking loud in my dreams...

Ik denk dat situaties zoals die van Fenicia onvermijdelijk zijn. Er zijn altijd extreme uitschieters en zij had pech! Maar ik vraag me af wat er zou gebeuren als die “goede mensen” eens heel even zouden stil staan bij dat wat ze veroorzaken. Ik bedoel die “goede mensen” die ik langs mijn kooi zie komen met hun ogen vol ongemeende tranen als ze hun beste vriend komen wegbrengen. Die “goede mensen” die mij als puppy achter lieten in Espartal en die toen weer naar huis gingen om aan al hun bekenden te vertellen dat ze niets anders hadden kunnen doen dan mij daar achter te laten. Deze “goede mensen” die proberen zich niet schuldig te voelen over dat wat ze doen door alles te verontschuldigen met flauwe excuses. Die “goede mensen” die hun teefjes steeds maar weer puppy’s laten krijgen omdat ze zoveel van ze houden en ze dan behandelen alsof ze behoeften hebben als mensen..... Ik vraag me echt af wat er gebeuren zou als die “goede mensen” hun eigen aandeel in Felicia’s narigheid onder ogen hadden gezien en hun eigen verantwoordelijkheid zouden nemen voor het lot van al die honden die niet eens het geluk hebben om in een armoedige hondenopvang terecht te komen.

Maar op een dag zullen mensen zich realiseren dat ze verantwoordelijk zijn voor alles wat er op aarde gebeurt, op een dag denkt een ieder die een zwerfhond ziet niet “oh wat een nare mensen zijn er toch” maar wel “wat kan ik doen om dit te voorkomen en wat wat doe ik er eigenlijk tegen?” Op een dag hebben de mensen die vrijwillig in de opvang werken genoeg tijd om nare situaties zoals die van Fenicia te voorkomen> En er komt een dag dat honden die nu om allerlei stomme redenen in de opvang zitten
forums zoals dit zullen lezen terwijl ze op hun hondenbed liggen, naast de stoel van hun baas. Hun baas die voor ze zorgt en verantwoordelijk voor ze is.

Wroefff, waf, zzzzzzzzz, gaap.... Oh sorry, ik word net wakker zeg. Ik ben bang dat ik hardop in mijn slaap heb liggen praten....

Hola,

Ya estoy aquí otra vez. Ha pasado mucho tiempo. Me llevo muy bien con Neska. Al principio ella estaba un poco estresada, por el cambio y esas cosas, pero ahora está muy relajada y estamos muy bien juntos. A veces me acuerdo de Maca pero, por suerte para nosotros, los perros asumimos las pérdidas con bastante resignación.

Aqui siguen pasando muchas cosas. Hace un par de semanas vino una chica con un juguete muy gracioso. Pensé que se lo iba a tirar a Charco para que fuera detrás de él y se lo trajera, pero en vez de eso lo cogió, se lo puso delante de la boca y no paraba de hablarle, poniéndolo muy cerca de la boca, como si el juguete la oyera o algo así. Era un juguete que parecía de espuma, como la de los colchones que me encanta mordisquear y tirar por toda la jaula. Es una pena que no se lo soltara ni un momento. Esta chica vino con más chicos y colocaron por la finca un montón de cables largos blancos y una especie de cosa redonda con patas. Oí a una voluntaria decir que venían de la tele. No sé lo que es eso, pero cogieron a Pancho, lo tumbaron en una manta de cuadros y todas las voluntarias se sentaron detrás de él. La chica del juguete de espuma siguió hablándole y, de vez en cuando, dejaba que Blanca también le hablara. Yo cada vez entendía menos pero todo el mundo parecía muy contento...

Al cabo de un rato, las voluntarias se levantaron, la chica y los chicos de la tele se marcharon y todo volvió a la normalidad, aunque las voluntarias tuvieron que trabajar más deprisa ese día porque habían perdido bastante tiempo con esa cosa de la tele.

Luego oí a una voluntaria hablar con otra diciendo que todo había salido muy bien y que estaban muy contentas, así que eso de la tele debe ser algo bueno.

Otra novedad que tengo que contaros es que Trasgu ya no está. Pero estoy seguro de que está viviendo con Peter porque los mismos que vinieron aquella vez a por la medicina de Peter han venido ahora a buscar a Trasgu. ¡Como me alegro por él! Aunque Priscila, que llevaba varios años viviendo con él está un poco triste. Espero que encuentren pronto al compañero ideal para vivir con ella, porque es una perrina muy tímida y necesita a alguien tranquilo que la trate bien...

Una cosa que me preocupa es que el sábado pasado vi a Boxi salir de la finca con las voluntarias a última hora y todavía no ha vuelto. Respiraba muy mal y me temo lo peor...Cuando le ví pensé en darle recuerdos para Lolo y Maca, pero no le quise asustar, porque iba muy confiado con las voluntarias.

Este sábado el albergue estuvo muy transitado. Vinieron dos chicos y una chica que quieren ayudar a Pancho a rehabilitarse. Le trajeron un regalo para ponerle en los músculos y hacer que mejore. También hay un chico muy ocupado, trabajando muchísimo en hacer arreglos por la finca. Da gusto ver tanta gente ayudándonos. Y hay también varias voluntarias nuevas, que yo no conocía. Son muy majas y se les nota que quieren a los perros.

¡Bueno! no os entretengo más. Enseguida será sábado otra vez y os podré contar más cosas.

Hi,

I am back. It has been a long time. I get on very well with Neska. At the begining she was a bit stressed due to the changes, but she is now very relaxed and we are very happy together. Sometimes I remember Maca but fortunately dogs assume losses better than humans.

Here I see new things happening all the time. Two weeks ago I saw a girl who brought a very funny toy. I thought she was going to through it to Charco but instead of that she put the toy very near her mouth and kept talking to it, keeping it very close to her mouth, as though the toy could hear her or something like that. The toy was made of foam, like the matresses that I love biting and spreading in pieces all over my cage. It is a pitty that she would not leave it on the floor for a single minute. More people were coming with this girl and they put lots of very long white cables all along the shelter. I heard a volunteer saying that these people were from TV. I do not know what that is, but they took Pancho, and put him on a blanket and all the volunteers sat down behind him. The girl with the strange funny toy kept talking to it non stop and every now and again she would let Blanca talk to it too. I did not understand what they were doing but everybody looked very happy...

After a little while, the volunteers stood up, the people from TV left and everything went back to routine, although the volunteers had to work a bit faster than usual because they seemed to have wasted quite a long time with this TV thing.

Later on I heard a volunteer saying that everything had worked out very well and that they were very happy, so I am sure that this TV thing is something good.

Other news that I have to tell you is that Trasgu is not here anymore. But I am sure that he is now living with Peter because he left the shelter with the very same people that came before to take Peter`s medicine. I am so happy for him! Although I see that Priscila, who was living with him all these years is a little bit sad. I hope they soon find a dog in the shelter who can live with her. She is a very shy dog and needs a calm mate that treats her well.

There is one thing that worries me: last saturday I saw Boxy going out of the shelter with the volunteers when they were leaving and he has not come back yet. He was not breathing properly and I am afraid that... the worst has happened. When I saw him I thought of telling him to say hello to Lolo and Maca, but I did not want to scare him because he was very calm at the moment with the volunteers.

This saturday I have seen many people in the shelter. Two boys and a girl came to see Pancho. They brought a present for him, to put on his muscles and help them to get stronger and improve. There is also a guy very busy, fixing things all over the place. It is very pleasent to see so many people helping us. And there are also many new volunteers, girls that I had not seen before. They are very nice and it is clear to me that they love dogs.

Well! I`ll leave you now. It will soon be saturday again and I will be able to tell you more news.

Hi,
Ik ben er weer. ’t Is al weer een tijdje geleden. Ik trek leuk op met Neska. In het begin was ze een beetje gestresst door alle veranderingen maar ze is tegenwoordig heel relaxt en we hebben het leuk samen. Soms denk ik nog wel aan Maca maar gelukkig kunnen honden hun verlies beter verwerken dan mensen.

Ik zie allerlei nieuwe dingen gebeuren hier. Twee weken geleden zag ik een meisje dat een heel grappig speeltje bij zich had. Ikdacht dat ze het naar Charco zou gooien maar in plaats daarvan bracht ze het speelgoed heel dicht bij haar mond en begon ze ertegen te praten. En ze al pratend hield ze het steeds heel dicht bij haar mond alsof dat speelgoed haar kon horen of zo. Dat speelgoed was van schuimrubber gemaakt, zoals de kussens die ik zo graag in stukjes scheur die ik dan door mijn hele kooi rondslinger.
Ik vond het echt jammer dat het meisje het speelgoed niet heel eventjes op de vloer liet vallen. Maar er waren nog meer mensen dan alleen dat meisje en ze hadden hele lange snoeren bij zich die ze door de hele opvang sleepten. Ik hoorde een van de vrijwilligers vertellen dat deze mensen van de tv waren. Ik weet niet wat dat is maar in ieder geval, z gingen naar Pancho en legden hem op een deken en alle vrijwilligers gingen erbij zitten. Het meisje met dat grappige speelgoedje bleef steeds maar tegen dat ding praten en zo nu en dan liet ze Blanca er ook tegen praten.
Ik heb niets begrepen van alles wat ze aan het doen waren maar iedereen keek wel heel blij....

Na een tijdje stonden de vrijwilligers weer op en de mensen van de tv gingen weer weg. Alles werd weer gewoon, maar de vrijwlligers moesten wel een beetje harder werken dan anders omdat ze toch wel een heleboel tijd bezig waren geweest met dat tv-ding.

Later hoorde ik een van de vrijwilligers vertellen dat alles wel goed was gegaan en dat ze er heel blij mee waren, dus ik weet nu zeker dat TV iets goeds is.

Iets anders wat ik jullie moet vertellen is dat Trasgu hier niet meer is. Maar ik weet zeker dat hij nu bij Peter woont omdat hij uit de opvang ging met dezelfde mensen die Peters medicijnen kwamen halen. Ik ben echt blij voor hem! Al zie ik ook dat Priscilla die jaren met hem heeft samen gewoond een beetje verdrietig is. Ik hoop dat ze snel een leuke hond in de opvang vinden die bij haar kan wonen. Ze is een hele verlegen hond en ze heeft een rustige vriend nodig die lief voor haar is.

Er is nog iets wat me bezighoudt; vorige week zag ik Boxy met de vrijwillgiers mee gaan toen ze weg gingen en hij is nog steeds niet terug. Hij haalde niet echt goed adem en ik ben bang dat... nou ja, dat het ergste hem is overkomen. Toen ik hem zag weggaan wilde ik hem nog vragen Lolo en Maca gedag te zeggen maar ik wilde hem niet bang maken want hij was op dat moment heel rustig samen met de vrijwilligers.

Afgelopen zaterdag heb ik trouwens veel mensen nd eopvang gezien. Twee jongens en een meisje kwamen naar Pancho kijken. Ze hadden een cadeautje voor hem meegebracht om op zijn spieren te zetten waardoor die sterker zouden worden en hij beter zou worden. Er is ook een man heel druk bezig om allerlei dingen te repareren op het terrein. Het is zo leuk om te zien dat zoveel mensen ons helpen. En er zijn ook heel veel nieuwe vrijwilligers, meisjes die ik nog niet eerder heb gezien... Ze zijn heel lief en het is wel duidelijk dat ze heel veel van honden houden.

Nou, ik ga maar weer eens. Het is zo weer zaterdag en dan heb wel weer iets nieuws om te vertellen.

Holaaaa,

Hay que ver lo que ha llovido. Muchísimo. No se distingue a los voluntarios. Van todos vestidos de plástico de los pies a la cabeza y no sabe uno cuál es cual.

Menos mal que nosotros tenemos todos techo y vemos el agua desde nuestras camitas. Y al menos aún no hace frío, aunque las voluntarias ya nos están poniendo mantas a algunos de nosotros.

Como siempre, siguen pasando cosas y y sigue habiendo cambios. Desde luego, en este albergue no se aburre nadie. Hay un pipiolillo negro nuevo. El inocente el primer día lloraba como un bebé, pero ahora le han puesto con una compañera también jovencita y está encantado. Además, veo que Santi y Nor le sacan todos los días a correr un poco al río. Se llama Neo y es aún un cachorro.

Hiiiiii!

It is incredible how much it has been raining lately. A lot. It is hard to tell which volunteer you are looking at. They all wear plastic suits from head to feet and you can not tell who is each of them.

Thank Godness we all have roofs over our heads and can look at the rain from our beds. At least it is not cold yet, altough some of us already have a blanket.

Here things keep changing as always do. It is hard to get bored here. There is a new little inocent black doggy. The day he arrived, the poor thing was crying like a baby, but now he is with a young female and he looks quite happy. And I can see how Nor and Santi take him out to the river for a walk every day. His name is Neo and he is still a puppy.

Hiiiiiiii!
Het is ongelooflijk hoeveel het geregend heeft de laatste tijd. Veel! Het is gewoon moeilijk omte zeggen naar welke vrijwilliger je kijkt. Ze dragen allemaal plastic pakken van top tot teen en je ziet niet wie wie is.

Gelukkig hebben we wel allemaal een dak boven ons hoofd en kunnen we vanuit onze bedden naar de regen kijken. Het is in ieder geval (nog niet) koud al hebben sommigen van ons al een deken nodig.

Hier blijven de dingen gaanzoals ze altijd gaan. Je kunt je nauwelijks vervelen. Er si een nieuwe, heel onschuldige zwarte hond bij gekomen. Toen hij hier aankwam huilde het arme beest als een baby maar nu woont hij bij een jong vrouwtje en lijkt hij wel op zijn gemak. En ik zie hoe Nor en Santi hem iedere dag meenemen naar de rivier om te wandelen. Hij heet Neo en hij is nog een puppy.



Tengo una noticia mala. Albi se ha ido. Y sé que no va a volver porque, nuevamente, vi caras de tristeza y agua saliendo de los ojos de las voluntarias. El pobre Albi además tenía muy mala cara y le costaba caminar. Seguro que ya descansa el pobre.

I have bad news. Albi has left the shelter. And I know he is not going to come because, once again, I saw sad faces and water coming out of the volunteers eyes. The poor Albi looked sad and could hardly walk. I am sure he is now resting.

Ik heb ook slecht nieuws. Albi heeft de opvang verlaten. En ik weet dat hij niet meer terug zal komen omdat ik alweer de verdrietige gezichten van de vrijwilligers zag en het water uit hun ogen zag komen. Albi zag er heel zielig uit en kon nauwelijks lopen. Ik weet zeker dat hij nu rust heeft.



Por otro lado, he oído que Trasgu está encantado. Menos mal. Trasgu necesitaba mucho una familia. Ya había vivido antes con una y ahora tiene otra. A veces la espera merece la pena porque he oído que es una familia estupenda.

On the other hand, I have heard that Trasgu is delighted. Just as well! Trasgu badly needed a family. He had lived with a family in the past. Sometimes it is worth waiting because I have heard that it is a wonderful family.

Maar, aan de andere kant heb ik gehoord dat Trasgu helemaal gelukkig is. Trasgu had echt heel hard een gezin nodig. Hij woonde vroeger ook in een gezin. Soms is het dus de moeite waard om lang te wachten want ik heb gehoord dat hij nu bij een geweldige familie woont.



Hace unos quince días vino un camión y echó un montón de arena delante de mi casa, y trajeron también una cosa roja que da vueltas y que la llenan con esa arena y con unas cosas que traen en sacos, pero que no debe ser comida, de color gris. Lo mezclan todo en esa cosa roja y luego lo echan en sitios. De esta manera han arreglado ya los sitios donde dormimos muchos de nosotros y también han hecho algunas aceras y han tapado algunos huecos. Por lo visto, un voluntario que se llama Tino, que dicen que nos vio en la tele (yo sigo sin saber que es eso, pero bueno, confío en las voluntarias), ha pagado todo ese material y está haciendo ese trabajo. Le ayudan otros dos, que se llaman Gume y Gerardo. Me suenan los dos de hace tiempo. Recuerdo que Gume, el día que llegó, se llevó a Roni y no lo ha vuelto a traer. Pero siempre que viene habla de él a las voluntarias y todas sonríen. Gerardo lleva ya mucho tiempo viniendo y siempre corta hierbas por todos los lados. Está muy bien que haga eso porque así tenemos más sitio por donde movernos y está todo más limpio.

La cosa roja de la que os hablo tiene esta pinta (y nos la ha prestado Marisa, la madre de Lucía):

Arround two weeks ago, a truck arrived and threw a lot of sand in front of my house. They also brought a red thing that they fill with that sand and with other gray stuff that they bring down in bags, but that I think is no food. They mix it all up in that red thing and once it is mixed they put it on the floor in several places. This way they have fixed places where some of us sleep and also have made some paths and covered some holes. Apparently, a new volunteer, called Tino, that saw us on TV (I still have not found out what TV is but, well, I trust the volunteers), has paid for all the material and is doing this work. Other two men are helping him. They are called Gume and Gerardo. They both look familiar to me. I remember that Gume, the first day he was here, took Roni with him and Roni has not come back but when ever Gume is here he talks about Roni with the volunteers and they all laugh. Gerardo has been coming to the shelter for a while and he always is cutting the grass. It is very nice of him to do that because it allows more space for us to move and everything looks cleaner.

The red thing I am telling you about looks this way (and we have borrowed it from marisa, Lucia`s mother):

Een week of twee geleden kwam er een vrachtwagen het terrein oprijden en die loste een hele berg zand voor mijn huisj. En ze brachten ook een of ander rood ding waar ze dat zand in stopten en ander grijs spul wat ze in zakken naar beneden droegen. Ik geloof niet dat het te eten was. Dat mengen ze in dat rode ding en dan verspreiden ze het over de vloer van de hokken. Op die manier hebben ze een aantal slaapplaatsen gecreëerd, paden aangelegd en gaten gerepareerd. Het schijnt dat Tino, de nieuwe vrijwilliger, ons op de tv heeft gezien (Ik weet nog steeds niet wat TV is hoor, maar ik vertrouw de vrijwilligers helemaal.) en dit allemaal heeft betaald en dit werk ook uitvoert. En twee mannen helpen hem hiermee. Ze heten Gume en Gerardo. Ze komen me allebei bekend voor. Ik herinner me dat Gume de eerste dag dat hij hier was, Roni meenam en dat Roni nooit meer is terug gekomen. Als hij hier is praat hij met de vrijwliigers over Roni en dan moeten ze allemaal lachen. Gerardo is een hele tijd naar de opvang gekomen en was altijd het gras aan het maaien. Dat is hartstikke fijn dat hij dat doet want dan hebben wij meer plek om te rennen en te spelen en alles ziet er ook mooier en schoner uit.

Dat rode ding waar ik je over vertelde dat ziet er zo uit (en we hebben het geleend van Marisa, Lucia’s moeder):



Y Roni es éste:

And this is Roni:

En dit is Roni:



Y éstos son Gerardo y Gume:

And these are Gerardo and Gume:

En dit zijn Gerardo en Gume:



Por lo demás, ahora se hace de noche muy temprano, las voluntarias vienen antes y también se van antes, aunque cada vez hay más que, cuando anochece, se ponen una cosa con luz en la cabeza y se mueven de un lado a otro como si fueran luciérnagas gigantes. Que cosas tienen los humanos.

Bueno, os dejo ya. Enseguida será sábado. A ver que novedades tengo que contaros.

Apart from all the above, it gets dark very early now. The volunteers come earlier and leave earlier, although some of them, more every day, when it gets dark, they put a light on their heads and move from one place to another like huge glowworms. Humans are so weird.

Ok. I`ll leave it here. Saturday will come soon. I wonder which news I`ll have to tell you.


Los van alles wat hierboven staat wordt het tegenwoordig al vroeg donker. De vrijwlligers komen vroeger en gaan ook eerder weg, maar sommigen, steeds meer eigenlijk stoppen een of ander licht op hun hoofd als het donker wordt en dan zie je ze van de ene plek naar andere gaan alsof je hele grote glimwormen ziet. Soms zijn mensen wel raar hoor.

Oké, ik houd het hierbij. Het is zo weer zaterdag en ik ben benieuwd wat ik jullie dan allemaal weer te vertellen zal hebben.

Hola amigos,

Lo primero de todo, quiero agradeceros vuestro cariño. Hacía mucho que no escribía nada sobre el albergue y las voluntarias me han dicho que algunos echabáis de menos mis comentarios. Ya sé que sólo soy un perro, pero quizá los perros tengamos esa forma limpia e inocente de ver las cosas que hace que sea más agradable verlas a través de nuestros ojos.

En segundo lugar, y aunque todos lo sabéis, ¡Vaya frío que hace! Menos mal que no está lloviendo y al menos las voluntarias nos pueden poner las mantas en nuestras camitas y nos amortiguan un poco el frío. Y menos mal que todos tenemos techos ya donde cobijarnos y que podemos ponernos varios perros juntitos para quitarnos el frío unos a otros, pero ¡que frío está haciendo!

Otra cosa que os tengo que contar es que delante de mi casa han vuelto a poner un montón de pallets con pienso. He oído decir que los manda otra vez HABA y que es pienso de muy buena calidad. Y eso lo he podido comprobar yo mismo, porque este pienso está bueníiiiiiisimo. Y también nos dan latitas de carne todos los días, que esas si que son un verdadero placer. La verdad es que no sé qué haríamos sin la ayuda de esta gente tan alta que habla tan raro y viene desde tan lejos.

A la que echo de menos últimamente es la voluntaria de acento extraño que nos estuvo limpiando las orejas a unos cuantos todos estos meses. Por lo visto se fue a un sitio que llaman Holanda, pero he oído que tiene pensado volver. Ojalá sea así, porque era muy buena con nosotros y nos ayudó mucho.

Justo antes de marcharse estuvo aquí con una chica joven, morena, de pelo largo, que hablaba igual de raro que ella. Por lo visto viene de una asociación nueva que ha hecho en Holanda para ayudarnos. Oí que la llamaban Paula, y sé que todas nuestras voluntarias se juntaron en una fiesta y ella nos trajo un regalo muy bueno en dos cajitas, un montón de dinero que había recaudado en Holanda con su nueva asociación para nosotros. Sé que le dijo a Blanca que lo gastara en lo que más falta hiciera. Eso es muy digno de agradecer, la verdad. Ojala hubiera más gente aquí en España dispuesta a ayudar como lo hace esta gente que viene de tan lejos....

También he oído que esta chica y otros holandeses de otras asociaciones nos van mandar también algunas cosas pronto, para que celebremos la navidad, que por lo visto es una cosa que se celebra siempre que empieza a hacer tanto frío. ¡Que ganas tengo de que la luz de los días dure más otra vez!

Coco está malín. Tiene una cara muy triste y le están dando medicinas para que se ponga bien. Le llevaron al veterinario y volvió, y yo me puse muy contento (aunque nunca nos hemos llevado del todo bien), pero no le veo yo muy contento. Espero que se ponga bien porque recuerdo que llegó del Espartal el mismo día que yo y era entones muy muy joven el pobre.

Por lo demás, sigo alucinado de que la gente siga viniendo a ayudarnos con frío que hace, aunque llueva, aunque se llenen de barro hasta las orejas, todos aparecen por la puerta del albergue cada sábado ¡y me gusta tanto verles!

Una última cosa que quiero escribir hoy es que tengo una amiga en Valencia. Me ha contado una voluntaria que vió mi diario y decidió hacerme un regalo de Navidad y me ha hecho un donativo para el albergue (para mí no hay mejor regalo). Se llama Bea. Espero que lea esto porque quiero mandarle un lametón sólo para ella.

¡Bueno! os dejo ya. A ver si pronto tengo cosas buenas que contaros. Lametones para todos.

Hi my friends,

First of all, I want to say thanks to all of you for your love. It has been a long time since I last wrote anything about the shelter and the volunteers have told me that some of you were missing my messages. I know that I am only a dog, but maybe because dogs have a clean and inoccent way of looking at things it is more pleasent to see them through our eyes.

The second thing I want to tell you, although you already know, is that it is really cold!!! Just as well it does not rain and the volunteers can use blankets on our beds and that protects us a bit from the cold. And also is a good thing that we all have roofs now on our cages. Another thing we often do is to sleep all very close to each other to protect ourselves from the cold. But it is very cold!

Another thing I`d like to tell you us that another lot of pallets have been put in front of my house again. I have heard that HABA has brought them again and that they have very hight quality food. And I have been able to check that myself because this food is reaaaaaally tasty. And we also get little meat cans everyday, and they are a real pleasure. To be honest I do not know what we would do without the help of these people which are so tall and speak that strange language and come from so far away...

I am missing a lot that volunteer of strange accent that used to clean our ears these last months. Apparently she has gone to a place called Holland, but I have heard that she is planning to come back. I hope so, because she was very good to us and helped us a lot.

Just before she left she came one day with a black long hair young girl who spoke with the same strange accent as her. A volunteer has told me that this girl is from a new Organization that she has started in Holland too. Her name is Paula and I know that all our volunteers were with her in a party and that she brougt a very good present for us inside two little boxes. It was a lot of money that she collected for us with her new organization. She told Blanca to spend it on what ever was most necesary. I am very grateful for that, honestly. I wish there was more people here in Spain so willing to collaborate as these people that come from so far away...

I have also heard that this girls and other people from Holland, from other Organizations, are going to send some things to us soon, so that we can celebrate Christmas, which apparently is something that humans celebrate every year when it starts to get so cold. I wish so much that days light start lasting a bit longer soon!

Coco is ill. He looks very sad and is taking medicins to try to cure him. He was brought to the veterinary and came back, and I was very happy (although we have never got on very well), but I can see that he is not happy. I hope he recovers because I remember that he came from El Espartal the same day as I did and he was then very young, the poor thing.

I can also tell you that I am still amazed that people keep coming to help every saturday, no matter how cold it is, how much it rains or how covered in mud the end up, they all come at the door of the shelter every saturday. And I love so much to see them!

The last thing I want to tell you today is that I have now a friend in Valencia. A volunteer has told me that this girl saw my diary and decided to send me a Christmas gift and she has made a donation on our account (I can not think of a better present). Her name is Bea and I hope she reads this because I want to send her a Kiss.

Well! I`ll leave you for today. I hope to have good things to tell you soon. Kisses for everybody.

Hi vrienden,
Als eerste wil ik iedereen bedanken voor alle lieve dingen. Het is lang geleden dat ik iets over de opvang heb geschreven en en de vrijwilligers hebben me verteld dat sommigen van jullie mijn berichten hebben gemist. Ik weet wel dat ik alleen maar een hond ben maar toch, misschien hebben honden wel een heldere kijk op de zaken en is het wel eens leuk om eea door onze ogen te bekijken.

Het tweede wat ik jullie wil vertellen, al weten jullie het natuurlijk ook wel, is dat het heel erg koud is!!! Gelukkig regent het niet en kunnen de vrijwilligers dekens op onze bedden leggen die ons een beetje tegen de kou kunnen beschermen. Ook is het wel heel fijn dat we nou allemaal een dak boven ons hoofd hebben. En wat we ook vaak doen is lekker dicht bij elkaar slapen om ons tegen de kou te beschermen.
Maar het is echt heel erg koud!

Nog iets wat ik wil vertellen is dat er nu een heleboel pallets voor mijn huis zijn neergelegd. Ik heb gehoord dat HABA ze heeft gebracht en dat ze ook heel goed voer hebben meegebracht. Ik heb het trouwens zelf kunnen checken want dit voer is heel erg lekker. En we krijgeniedere dag kleine bakjes vlees, dat is echt fun! Eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe het zou moeten zonder de hulp van die lange mensen die zo’n vreemde taal spreken en van zo ver weg hierheen komen...

Ik mis trouwens die ene vrijwilliger met dat vreemde accent die de laatste maanden onze oren schoonmaakte. Het schijnt dat ze ergens heen is gegaan waar het “Holland” heet maar ik heb ook gehoord dat ze van plan is om terug te komen. Ik hoop het maar want ze was erg goed voor ons en ze heeft heel erg geholpen.

Net voordat ze wegging kwam ze op een dag met een meisje hierheen, met heel lang zwart haar. Dat meisje sprak met hetzelfde vreemde accent als die vrijwilligster. Een van de vrijwilligers heeft me verteld dat dit meisje in Nederland een nieuwe organisatie is gestart. Ze heet Paula en ik weet dat alle vrijwilligers naar een feestje van haar zijn geweest en dat ze in twee kleine doosjes een heel mooi cadeau voor ons meebracht. Het was een heleboel geld dat ze met haar nieuwe organsiatie voor ons had ingezameld. Ze zei tegen Blanca dat het geld moest worden besteed aan datgene wat het meest nodig was. Ik ben daar heel erg dankbaar voor, echt waar. Ik wou dat er hier in Spanje maar meer mensen zouden zijn die samen zouden willen werken net zoals die mensen die van zo ver weg hiernaartoe komen....

Ik heb trouwens ook gehoord dat dit meisje en andere mensen in Holland, van andere organisaties binnenkort nog meer spullen naar ons op zullen sturen zodat we Kerstmis kunnen vieren. Kerstmis is iets wat mensen ieder jaar vieren als het koud wordt. I hoop zo dat de dagen snel wat langer worden.

Coco is ziek! Hij ziet er sneu uit en moet medicijnen gebruiken die hem beter moeten maken. Hij was bij de dierenarts en kwam terug en ik was daar erg blij om. Ondanks het feit dat we nooit echt goed met elkaar konden opscheten. Maar ik zie dat hij niet lekker in zijn vel zit. Ik hoop echt dat hij snel opknapt want ik herinner me heel goed dat hij op dezelfde dag uit El Espartal kwam als ik en toen was hij echt heel erg jong, het arme beest.

Ik kan jullie ook vertellen dat ik me blijf verbazen dat er zoveel mensen komen helpen iedere zaterdag weer. Koud of niet koud, of het regent, ze aan het eind van de dag helemaal onder de modder zitten.. ze komen iedere zaterdag weer door de deur van de opvang. En ik ben iedere keer weer zó blij om ze te zien!

Nou, het laatste wat ik jullie vandaag wil melden is dat ik een vriend in Valencia heb! Een van de vrijwilligers vertelde me dat een meisje mijn dagboek had gelezen, had besloten om me een kerscadeau te sturen en dat ze een gift op onze rekening gestort had (en ik kan me geen beter cadeau dan dat bedenken). Ze heet Bea en ik hoop dat ze dit leest want ik wil haar een KUS sturen.

Nou, dat was het weer voor vandaag. Ik hoop dat ik jullie gauw weer goede dingen kan vertellen. Zoenen voor iedereen!

Hola,

Tengo muchas cosas que contar. ¡Claro, hace tanto tiempo que no os cuento nada...! Lo primero es que cada día me cuesta más levantarme de mi sitio y salir. Ya no me pongo nervioso ni me importa esperar tumbado a que las voluntarias acaben de limpiar todas las jaulas y me abran la mía para dejarnos sueltos a Neska y a mí durante la noche. Debo estar haciéndome mayor, aunque Leo también parece mayor y el tío no para un minuto de ladrar hasta que no le abren para que salga. Será porque lleva poco tiempo aquí y aún no se ha acostumbrado.

Por cierto, éste es Leo:

Hello,

I have a lot of things to tell you. It's been so long since I last told you something! The first thing is that I find it hard to get up and go out of my cage. I do not get nervous anymore and I do not mind waiting on my bed for the volunteers to finish cleaning all the cages and opening mine

so that Neska and I go out during the night. I must be getting old, although Leo seems old too and he does not stop barking until the volunteers open his cage and let him go out. This is probably because he has been here very little time and he is not used to this yet.

By the way, this is Leo:

Hallo,
Ik heb veel te vertellen. Het is alweer zo lang geleden sinds ik jullie de laatste keer schreef. Het eerste wat ik kwijt wil is dat ik het moeilijk vind om overeind te komen en mijn hok uity te gaan. Ik word niet meer zenuwachtig en ik vind het ook niet erg meer om rustig op mijn bed te wachten tot de vrijwilligers klaar zijn met het schoonmaken van alle kooien voordat ze de mijn opendoen. Dan kunnen Neska en ik ’s nachts lekker naar buiten. Ik word ou denk ik, hoewel Leo ook oud is en niet stopt met blaffen tot de vrijwilligers zijn kooi openzetten en hem naar buiten laten. Waarschijnlijk komt dat omdat hij hier nog niet zo lang is en nog niet goed gewend.

Oh trouwens, dit is Leo:



He oído que llegó hace poquito porque su dueña es mayor (como él), está enferma y ya no le puede cuidar. Que lástima. Quizá él sí podría haberla cuidado a ella... No sé.

¿Sabéis que nos han traído unos trapos blanditos, calientes y suaves? ¡Están genial! Según he oído gente de todas partes están moviéndose para que todos tengamos una este invierno: gente que lo ha leído en este diario, en el foro de adoptastur, en Holanda... ¡Increíble! Las llaman mantas. Mirad ésta que me tocó un sábado que bonita es:

I have heard that he arrived a few weeks ago because his owner is old (same as him), she is ill and can not take care of him anymore. It is a pitty. I wonder if he could take care of her... I don`t know.

Have I told you that we have been given cloth pieces, which are soft, warm and smooth. They are great! According to what I have heard, people from many places are working so that each one of us can have one this winter: people that have read that we needed them in this diary, or in Adoptastur forum, or even people from The Netherlands!!! They call these cloth pieces Blankets. Look at the one I got one of these saturdays. Isn`t it beautiful?

Ik heb gehoord dat hij een paar weken geleden hier is gearriveerd omdat zijn baasje oud is (net als hij) en ziek en ze kan niet meer voor hem zorgen. Het is wel jammer. Ik vraag me af of hij voor haar zou kunnen zorgen maar ik weet het niet.

Heb ik verteld dat we stukken stof hebben gekregen die zacht, warm en behaaglijkzijn? Ze zijn geweldig. Ik heb gehoord dat er mensen voor ons aan het werk zijn zodat we allemaal zo’n stuk kunnen krijgen voor de winter; mensen die in dit dagboek hebben gelezen dat we ze nodig hebben of op het Adaster forum, of zelfs mensen in Nederland! Ze noemen deze kledingstukken “dekens”. Kijk, deze heb ik
gekregen deze zaterdag. Is hij niet prachtig?



Me da pena que Coco, Cigüe, Morgana y Duna no puedan disfrutar de estas mantas. Los cuatro salieron de la finca estas dos semanas pasadas y no me gustó nada la cara que tenían las voluntarias que los llevaban. Ellos tampoco parecían sentirse bien. Coco estaba muy flaco y le costaba andar. Algo muy raro porque él siempre ha tenido mucha presencia. No volvió. Cigüe parecía no poder caminar porque la sacaron envuelta en una manta sobre una cosa con ruedas. Duna y Morgana salieron andando, pero se las veía cansadas, muy cansadas y sin brillo en los ojos. Me acuerdo hace años, lo asustados que estábamos cuando llegamos todos en aquel camión enorme hace tanto tiempo... Todos ellos venían conmigo aquel día. Cada vez veo por aquí menos caras de aquella época...

Estamos en una época que los humanos llaman invierno. Hace mucho frío y casi siempre es de noche. Siempre he pensado que el invierno trae muchos problemas y éste está siendo especialmente duro. Las mantas que nos ponen se mojan y nos las tienen que cambiar, claro. Para que se sequen, un voluntario que se llama Tino ha improvisado un toldo y allí las cuelgan, sin lavar ni nada, claro, porque no deben de tener con qué lavarlas. Pero a nosotros no nos importa, ¡con tal de que estén secas nos encantan! Esto es lo que Tino nos ha preparado:

I am very sorry that Coco, Cigüe, Morgana and Duna can not enjoy these blankets. The four of them went out of the shelter these two past weeks and I did not like the volunteers faces at all as they were going out. Coco looked very thin and tired. This seemed very wierd because Coco has always looked strong and full of energy. He never came back. Cigüe seemed not to be able to walk, because she was taken out covered with a blanket on a thing with wheels. Duna and Morgana came out walking but they looked tired and had no light on their eyes anymore. I remember year ago, how scared we all were when we arrived to the shelter on that truck... They all came with me that day... I do not see most of the dogs that were there at the time anymore...

Humans call this season winter. It is very cold and dark most of the time. I have always thought that this season implies many problems and this winter is a particularly hard one. The blankets that we use get wet and they have to be changed. A volunteer called Tino has prepared a place to hang them to dry. They do not wash them, of course, because that is not possible, but as long as they are dry, we are happy! This is what Tino prepared:

Ik vind het wel jammer dat Coco, Cigüe, Morgana en Duna niet van deze dekens kunnen genieten. Ze gingen met zijn vieren weg uit de opvang, twee weken terug en ik had geen goed gevoel bij de gezichten van de vrijwilligers toen ze weg gingen. Coco zag er heel moe en dun uit. Dat is vreemd want Coco was altijd sterk en vol energie. Hij is nooit meer teruggekomen. Cigüe leek niet meer te kunnen lopen, want ze werd meegenomen onder een dekentje in een ding op wielen. Duna en Morgana gingen lopend weg maar maar ze zagen er wel heel erg moe uit en hadden geen lichtjes meer in hun ogen. Ik herinner me nog hoe bang we waren een jaar geleden toen we met de vrachtauto naar de opvang werden gebracht... de meeste van de honden die er toen bij waren zie ik al een tijd niet meer...

Mensen noemen dit seizoen “winter”. Het is erg koud en de meeste tijd ook donker. Ik heb altijd al gedacht dat winter problemen betekende en deze keer is het wel heel erg. De dekens die we gebruiken werden nat en moesten vervangen worden. De vrijwilliger die Tino heet heeft een plek gemaakt waar ze kunnen drogen. Ze wassen de dekens niet, dat kan niet maar zolang ze droog worden zijn wij blij! Kijk, dit heeft Tino gemaakt:



Sigue haciendo muchísimo frío y cae agua blanca que se queda en el suelo. Está todo tan mojado que las voluntarias nos bajan las mantas y las cosas caminando. Les he oído decir que el 4x4 (deben de llamar 4x4 a una máquina en la que subían y bajaban cosas cuando no hacía tanto frío y el sol no se escondía tan pronto) no sube con tanta agua y barro.

It`s still very cold and white water that stays on the floor comes from the sky. Everywhere is so wet that the volunteers have to bring the blankets and things walking. I have heard them saying that the 4x4 (I think they call 4x4 the machine that they used to use to bring things down to the shelter when it was not that cold and the sun did not desappear so early) can not go up with so much water and mud.

Het is nog steeds erg koud en er valt wit water uit de lucht dat op de grond blijft liggen. Het is overal zo nat dat de vrijwilligers de dekens en andere spullen lopend naar beneden moeten brengen. Ik hoorde ze zeggen dat de 4x4 (ik denk dat de 4x4 de machine is waarmee ze spullen naar de opvang brachten toen het nog niet zo koud was en de zon niet zo snel weg ging) het niet redt met zoveel water en modder.





Y también van bajando más cosas que nos han llegado de Holanda para que no pasemos frío:

And they also bring down things that have arrived from The Netherlands to help us against the cold:

En ze brengen ook spullen naar beneden die uit Nederland gekomen zijn om ons tegen de kou te helpen.



Con algún que otro percance en el camino:

With a few little problems on the way:

Met soms wat problemen onderweg:



Aunque luego en el albergue las cosas son muy útiles:

Although once at the shelter things prove to be very useful:

Maar eenmaal in de opvang blijken alle spullen altijd heel bruikbaar:



Ya les he dicho a las voluntarias que le den las gracias a Bowie por donarnos su caseta. A Chino le va a venir muy bien, con ese suelo de moqueta tan calentito.

Y a las voluntarias se las ve muy contentas con todo lo que ponen en este carrito que nos han mandado de Holanda:

I have already told the volunteers to say thanks to Bowie for donating his plastic Iglu. Chino is going to be delighted with it and it`s lovely warm carpet floor.

And the volunteers look very happy with all the things they can put on that wheelbarrow that has arrived from The Netherlands:

Ik heb al tegen de vrijwilligers gezegd dat de Bowie moeten bedanken voor de plastic Iglo. Chino wordt er helemaal gelukkig van ook door de warme vloerbedekking op de vloer.

En de vrijwilligers worden weer heel vrolijk van alle dingen die ze op de bolderkar kunnen vervoeren. De bolderkar is ook uit Holland gekomen.



Para que veáis lo raritos que son los humanos, mirad la que liaron el otro día a la hora de comer:

So that you can realize how weird humans are, look at what they did the other day at their lunch time:

Nou, om te zien hoe raar mensen kunnen doen moet je maar eens kijken wat ze gisteren deden tijdens de lunch:




La explicación que les oí dar es que la madrina de Rasputín nos ha regalado una "Cesta de Navidad" que le había regalado a ella un "Proveedor". No sé ni lo que es uno ni lo que es lo otro, sólo sé que Rasputín se jaló un buen chorizo él solito por gentileza de su madrina. ¡Que suerte tienen algunos!

Por cierto, Rasputín es éste:

The explanation I heard is that Rasputín foster mother has given us a "Cesta de Navidad" that a provider had given her. I do not know what either of them are. I only know that Rasputin eat a big sausage thanks to his foster mother. Isn`t he lucky!

By the way, this is Rasputín:

De verkalring die ik hoorde was dat Rasputin zijn pleegmoeder ons een Kerstpakket had gegeven wat ze had gekregen. Ik weet niet wat het is. Ik weet alleen dat Rasputin een lekker worst eet dankzij zijn pleegmoeder. Heeft hij even mazzel!

Oh trouwens, dit is Rasputin:



¡Bueno! oigo a todo el mundo decir que empieza un nuevo año. No sé exactamente lo que quieren decir, pero se les ve esperanzados... Será algo bueno, seguro. Sin embargo, cuando hablan de otra cosa a la que llaman lotería, se ponen algo más serios. Dicen que no les ha tocado. Me pregunto qué será eso tan importante que les tenía que tocar. A mí, con que me toquen las voluntarias, me basta y me sobra.

Well! I hear everybody talking about a new year. I am not sure what they mean, but I can see that they hope that things will go better. It is something good. I am sure. On the contrary, when they talk about a thing that they call lotery, they become more serious looking. They say that the have not won it. I wonder what it is. For me, as long as they keep taking care of us, I am happy.

Enfin, ik hoor iedereen praten over Nieuwjaar. Ik weet niet precies wat ze bedoelen maar ik kan zien dat ze hopen dat dingen beter zullen worden. Het is iets goeds, dat weet ik zeker. Aan de andere kant, als ze praten over iets wat ze de loterij noemen dan kijken ze een stuk serieuzer. Ze zeggen dat ze niet hebben gewonnen. Ik ben benieuwd wat het is. Wat mij betreft, zolang ze voor ons blijven zorgen ben ik gelukkig!

Hola,

Perdonad que haya tardado tanto en poneros al día de lo que veo desde mi caseta. He estado un poco malo, he tenido mucha tos y me he quedado bastante delgado.

Me han dado codeisán para no toser y también antibiótico y un jaraba homeopático que se llama Stodal y que me ha venido muy bien, aunque era muy pegajoso. Durante unas semanas no me han dejado suelto por las noches, porque dicen que ya estoy mayor y que si me quedo fuera, no entro en mi caseta cuando se pone a llover y cojo frío, así que he pasado las noches a cubierto. Incluso me han puesto una tabla de madera delante de la caseta para que no me entre aire y me han dejado sólo una puertecita para que pueda entrar por un lado. ¡Y es que ya no soy el chaval que era!

Las voluntarias creen que estoy adelgazando porque Neska, que es bastante dominantona, no me deja comer y han decidido ponerme la comida encima del techo de mi caseta, aprovechando que Neska, como está más bien gordita, no sube hasta ahí arriba.

Pero como no acababa de engordar, incluso me han llevado al veterinario, me han hecho pruebas (que miedo da esa gente, todos vestidos igual, y esas jaulas tan pequeñas y esos aparatos...), y han dicho que no tengo nada de nada.

Para colmo de males, he tenido un oído con infección y me han tenido que curar todos los días. ¡Da una rabia! Pero ahora ya lo tengo estupendo.

A pesar de haber estado un poco pachucho he estado muy atento a lo que pasaba y, por supuesto, tengo novedades. Para empezar, Gumer está haciendo una entrada para que los voluntarios puedan entrar a la finca, cambiarse y prepararse sin que perros como el loco de Duque les pongan las patazas encima. Yo no hago nunca eso, por supuesto, pero ¿quién se lo explica a Duque? He oído que están buscando una caseta de obra o un camión frigorífico baratos para hacer una especie de lugar de descanso para que coman y se cambien los voluntarios. ¡Espero que eso no quiera decir que Yolanda ya no me va a dar el bocadillo que me trae todos los sábados!

Llevamos unas semanas comiendo una comida muy rica, que nos enviaron de holanda Hennie y Piet, de HABA. Venía en unos pallets altísimos:

Hi,

Sorry for leaving you unattended for so log. I have been a little sick, with a bad cough and I have lost weight.

I have been given Codeisán against the cough and also antibiotic and an homeopathic syrup called Stodal which has done a lot of good to me, although it is really sticky. For a few weeks I have not been left out of my cage overnight, because the volunteers say that I am getting old and that if I stay out and it starts raining I do not go into my house and I get wet and I get sick. So, I have stayed in my house overnight for quite a while. The volunteers have even put a wooden board on the door of my house so that it protects me from the cold wind and now there is only a little entrance on the left hand side of it so that Neska and I can get in and out. I am definitely not the young boy that I used to be!

The volunteers think that I am losing weight because Neska, who is quite dominant, does not let me eat and they have decided to put my food on the roof of our wooden house, taking advantage of the fact that Neska is quite fatty and is not able to go up there.

But as even after doing that I did not put on any weight, I have been brought to the veterinary (those people at the clinic, all dressed the same way really scare me, and also those little cages and all the instruments that they use...) and they have said that I have nothing bad at all.

Just in case all the above was not enough, I have also had a bad infection in one of my ears and I have been cured everyday. It is so anoying! But now my ear is in perfecto condition again.

On spite of having been a bit ill I have been very aware of everything that has been going on in front of my eyes. And, of course, I have some news to tell you. To begin with, Gumer is building a kind of a hall so that the volunteers can come into the shelter, put on their working cloths and get ready without dogs like crazy Duque putting their big paws on their clean cloths. I never do that, of course, but how can I explain it to Duque? I have heard that they are looking for a cheap building site shed or something like that to be used as a resting place where the volunteers can have lunch and get dressed. I really hope that does not mean that I will not be gettind the sandwiches that Yolanda brings every saturday for me anymore...!

We have been eating a really nice food for a few weeks now. It was sent from Holland by HABA. It came in very high pallets:

Ik heb Codeïne gekregen tegen de hoest en ook antibiotica. En een homeopatisc drankje wat ze Stodal noemen en dat heeft me echt goed gedaan. Maar het smaakt echt heel vies! Ik mocht een paar weken lang ’s nachts niet uit mijn hok omdat de vrijwilligers zeggen dat ik oud word en als ik buiten blijf en het begint te regenen dan ga ik niet in mijn hok, word nat en dan word ik ziek. Dus ben ik een behoorlijke tijd ’s nachts binnen gebleven. De vrijwilligers hebben zelfs een houten plaat voor de deur van mijn hok gezet om me nog wat beter tegen de koude wind te beschermen. Nou is er nog maar een kleine opening over waardoor Neska en ik naar buiten en naar binnen kunnen. Ik ben echt niet meer de jonge hond die geweest ben!

De vrijwilligers denken dat ik afval omdat Neska, die best een beetje dominant is me niet laat eten en ze hebben besloten om mijn eten op het dak van ons houten hok te zetten. Zo maken ze gebruik van het feit dat Neska een beetje mollig is en niet op het dak kan springen.

Maar zelfs toen werd ik niet zwaarder en toen hebben ze me naar de dierenarts gebracht (die mensen in de praktijk, allemaal in hetzelfde uniform maken me echt bang en ook die kleine kooitjes en die enge instrumenten die ze gebruiken...)
Maar ze hebben gezegd dat er niets ernstigs met me aan de hand is.

Ja, alsof hetbovenstaande al niet allemaal al erg genoeg was, ik kreeg ook nog een infectie in een van mijn oren en dat werd iedere dag verzorgd. Het is zo vervelend! Maar nu is mijn oor weer helemaal oké.

Nou ja, ondanks dat ik een beetje ziek ben geweest heb ik natuurlijk wel alles bijgehouden wat zich voor mijn ogen afspeelde. En natuurlijk heb ik jullie wat nieuwtjes te vertellen. Om te beginnen: Gumer is bezig een hal te bouwen waar de vrijwilligers hun werkkleren aan kunnen trekken zodat hun kleren niet vol met modder komen te zitten als gekke honden zoals Duque met hun modderpoten tegen ze opspringen. Ik doe dat natuurlijk nooit maar hoe leg je dat aan Duque uit? Ik heb gehoord dat ze op zoek zijn naar een goedkoop gebouwtje, een soort schuurtje dat gebruikt kan worden als plaats waar de vrijwliigers kunnen lunchen en zich omkleden. Ik hoop toch echt niet dat dit betekent dat ik de sandwiches die Yolanda elke zaterdag voor me meeneemt zal moeten missen....!

We hebben al weer een paar weken echt lekker voer gegeten. Het kwam van HABA in Holland. EN het werd in hele hoge pallets gebracht:



He visto cosas malas, como siempre. Nos han dejado Pintitas y Piqui y les echo de menos, porque sé que no van a volver. Y he visto también como llegan pobres infelices nuevos, con cara de no saber qué es lo que está pasando. Los últimos en llegar han sido Daisy y Dody. Son dos pequeñajos monísimos. A los infelices los bajó un tractor. Yo lo sé por que lo ví. Las voluntarias se lo imaginan porque han visto las rodadas que dejó en el camino. ¡Que pena que la gente sólo use los medios que tiene para abandonarnos y no para ayudar! ¡Con la falta que nos haría un tractor o un 4x4 para bajar cosas a la finca! Pero así son los humanos.

El día que llegaron Daisy y Dody pasé muy mala noche, porque les oí llorar en la puerta y no sabía qué pasaba. Al día siguiente, cuando nuestros humanos amigos les encontraron enseguida ví por qué lloraban: les habían dejado metidos toda la noche, bajo la lluvia y el frío, en cajas de fruta. Mirad, así era la "jaula" de Daisy:

I have seen bad things, for a change. Pintitas and Piqui have left us and I miss them because I know that they will not come back. And I have also seen poor new stray dogs come, with a look on their faces that shows that they do not have a clue of what is going on. The last two to arrive have been Daisy and Dody. They are two very cute little doggies. The poor things were brought down by a tractor. I know that because I saw it. The volunteers also think that it was a tractor because of the track that it left on the path. It is a pity that people only use their resources to abandon us and they never use them to help. We really need a tractor or a 4x4 to bring things down to the shelter! But that is the way Human beings are

The night that Daisy and Dody arrived was a very hard one, because I could hear them crying all night long and I did not konw what was wrong with them. The day after, when our human friends found them I could see why they cried: they had been left, all night, under the rain and the cold, inside tiny fruit boxes. Look at Daisys "Cage":

Ik heb nare dingen gezien, voor de verandering. Pintitas en Piqui zijn weg en ik mis ze want ik weet dat ze niet terug zullen komen. En ik het ook een paar zielige nieuwe zwerfhonden zien komen, met een uitdrukking op hun snoet die laat zien dat ze geen idee hebben wat ze allemaal is overkomen. De laatste twee die hier gekomen zijn waren Daisy en Dody. Het zijn twee zulke schatjes. De sneue beestjes werden gebracht op een tractor. Ik weet wat dat is omdat ik het heb gezien. De vrijwlligers denken ook dat het een tractor was want die hebben de bandensporen herkend. Het is wel heel jammer dat mensen hun mogelijkheden gebruiken om ons kwijt te kunnen maar nooit om ons te helpen. We hebben heel hard een tractor of een 4x4 nodig om spullen naar de opvang te brengen. Maar zo zijn mensen nou eenmaal.

De nacht dat Dody en Daisy afgeleverd werden was een nare want ik kon ze de hele nacht horen huilen en ik wist niet wat er met ze aan de hand was. De volgende dag, toen onze mensenvrienden kwamen kon ik zien waarom ze zo huilden. Ze waren achtergelaten in de regen en in de kou in twee hele kleine fruitdozen.
Kijk eens naar Daisy’s “kooi”:



Y esta es Daisy:

And this is Daisy:

En dit is Daisy:



Al pobre Dody le metieron en dos cajas de fruta iguales a esa, atadas con cuerdas una contra otra. Éste es Dody:

Poor Dody was left inside two fruit boxes similar to the one above, tied up with rope one against the other. This is Dody:

Arme Dody was in dezelfde fruitkistjes achtergelaten, net zoals die hierboven, twee op elkaar gebonden met een touw. Dit is Dody:



Pero, entre tanto despropósito, tengo una buenísima noticia: Fenicia está engordando. Le están dando unas medicinas y se está poniendo, por fin, muy guapa:

But, among so many bad things, I have very good news: Fenicia is putting on weight! She is been given some medicins and she is getting, at long last, very beautiful.

Maar, tussen al le nare dingen heb ik ook goed nieuws: Fenicia komt weer een beetje aan! Ze heeft medicijnen gekregen en ze word eindelijk weer heel erg mooi.

Hola,

Ya estoy aquí otra vez. Perdonar la tardanza, he estado algo malín. Toso mucho y, aunque me dan codeisán para que se me quite, empiezo a estar ya un poco harto. Esta semana me han empezado a tratar con antibiótico porque lo ha dicho el veterinario. Recuerdo que ya otra vez hace años me dieron las mismas pastillas que estoy tomando ahora. No es que sepan muy bien, pero si me van a servir, las tomo con gusto. ¡Bueno! por eso y porque además, me dan una lata de comida riquísima para que me las tome. Y luego, como premio, un buen chusco de pan, que me lo paso bomba rucándolo encima de mi caseta.

Estos días no me están dejando suelto por las noches, porque dicen que cuando llueve me quedo enredando por ahí en vez de meterme en la caseta y claro, cojo frío. Se quedan a guardar la finca Zipi, Zape y Gala y tengo que reconocer que lo hacen mucho mejor que yo, porque son verdaderos perros guardianes.

Este sábado hemos comido arroz. Las voluntarias llegaron con montones de cubos que habían estado cocinando en casa, y los mezclaron con pienso. ¡Está buenísimo! y así además se gasta menos pienso, porque el contenedor marítimo que nos donaron de Haba ya está vacío.

El sábado estuvieron las voluntarias dando vueltas por el albergue e inspeccionando a todo el mundo las uñas de los espolones. Yo no tengo espolón y Neska tampoco, pero Rufi por ejemplo, aunque es menos mastina que yo, sí que tiene dos hermosos espolones y a la pobre le tienen que poner bozal para cortarle las uñas antes de que se le claven en el dedo, porque eso debe de doler mucho y además dicen que se puede infectar. No le hacen nada de daño al cortárselas, porque ni chilla ni nada, pero se pone tan nerviosa que les intenta morder cuando le tocan la pata y por eso le ponen el bozal.

Hi,

Here I am again. Sorry for the delay. I have been quite sick. I have a very heavy cough and, although I am being given codeine to calm it down, I am begining to be a bit fed up of coughing. This week the veterinary said that I must start taking antibiotic, and that`s what I am doing. I remember taking these very same pills years ago. They do not taste really well but if they are going to work, I`ll happily take them. Well! For that reason and also because for every pill I am given I also eat a delicious meat can (they put the pill into the meat) and after that, as a price, I am also given a piece of bread that I love eating slowly on top of my wooden house roof.

These days I am not being let out free overnight at the shelter because the volunteers say that I stay outside and do not go back to my wooden house even if it rains and that worsens my cough. So they preffer me to stay in my cage, with a roof that protects me from getting wet. Zipi, Zape and Gala are being let free instead of Neska and me. And I must admit that they are doing a better job than I would do, as they are real watchdogs.

Last saturday we had rice for lunch. The volunteers arrived with lots of buckets full of rice, and they mixed it up with our usual food. It tastes great! And this way they also save money in food, because the sea container that Haba donated to us is already empty.

Last saturday the volunteers went around the shelter inspecting everybody`s nails. They were looking at those nails that can end up penetrating the flesh because they turn on itselves. Specially the one that grows on the toe that some dogs have on the back side of their paws. I do not have that toe and neither does Neska but Rufi, for instance, despite being much more different to a mastiff than Neska and I might be, has two big toes on the back side of her paw, whose nails are always hurting her when they grow long. This is painful and also dangerous as it might lead to infection. The poor thing had to wear a halter so that she would not bite the volunteers while they were cutting her nails. The volunteers do not hurt her, because she does not cry at all, but she gets so nervous that she tries to bite them as soon as they touch her paw and that is the reason for them to use a halter.

Hi,
Hier ben ik weer. Sorry voor mijn afwezigheid. Ik ben behoorlijk ziek geweest. Ik had een hele nare hoest en ondanks dat ik codeïne kreeg om het rustiger te maken werd ik het allemaal toch een beetje zat! Deze week zei de dierenarts dat ik moest beginnen om antibiotica te gebruiken en dat doe ik nou. Ik weet nog dat ik dezelfde pillen een aantal jaren geleden ook heb gebruikt. Ze smaken niet echt lekker maar als ze hun werk gaan doen neem ik ze met plezier. Daarom en omdat ik met iedere pil die ik moet nemen ik een heerlijk bakje vlees krijg (ze stoppen de pil in het vlees) en daarna ook nog, als beloning, een stuk brood dat ik heerlijk langzaam op het dak van mijn houten hok opeet, daarom neem ik die pillen!

Die dagen mocht ik ’s nachts dus niet vrij door de opvang struinen omdat de vrijwilligers zeggen dat ik, zelfs als het regent buiten blijf en niet terug ga in mijn houten hok en dat verergert mijn hoest. Daarom vinden ze het beter dat ik in mijn hok blijf omdat het een dak heeft dat voorkomt dat ik nat word. Zipi, Zape en Gala mogen nu in mijn en Neska’s plaats vrij rondlopen ’s nachts. En ik moet bekennen dat ze het beter doen dan ik, als echte waakhonden!

Vorige week zaterdag hadden we rijst als lunch. De vrijwilligers kwamen hier met een heleboel emmers vol rijst en ze mengden dat met ons gewone voer. Het msaakt geweldig! EN op deze manier sparen ze geld uit op het voer want de zeecontainer die HABA heeft gegeven is alweer leeg.

Vorige zaterdag gingen de vrijwilligers de hele opvang door om onz nagels te inspecteren! Ze zochten naar nagels die zo krom groeien dat we onze eigen pootjes kunnen beschadigen. Vooral die nagel die aan die ene teen groeit die sommige honden aan de achterkant van hun poten hebben. Ik heb die teen niet en Neska ook niet, maar Rufi bijvoorbeeld ondanks dat hij veel minder op een mastiff lijkt dan Neska of ik, heeft twee grote tenen aan de achterkant van haar poot, met nagels die haar altijd pijn doen als ze lang worden. Dat doet zeer en het is ook gevaarlijk want het kan zo een infectie opleveren. Het arme dier moest een muilkorf dragen zodat ze de vrijwilligers niet kon bijten terwijl ze haar nagels aan het knippen waren. De vrijwilligers doen haar niet zeer want ze geeft geen kik maar ze wordt zo zenuwachtig dat ze meteen van zich af probeert te bijten als ze aan haar poten zitten en daarom moet ze daneen muilkorf om.




Lo mismo pasó con Mateo, que también se puso a gruñir cuando fueron a manipularle la pata y claro, le tuvieron que poner el bozal. A mí nunca me han tenido que poner eso, porque yo sé que ellas no me hacen daño y que lo que hacen es por mi bien, pero Rufi siempre ha sido algo desconfiadilla y Mateo, ¡bueno! Mateo es demasiado joven y pendenciero para tener buen juicio.

Últimamente los voluntarios hablan mucho de "La Ascensión" y deciden quién vendrá a la finca a cuidarnos y quién estará pidiendo donativos en un stand que van a poner. Si me entero de más ya os cuento.

Ahora os dejo, que voy a echar otra siestecita.

The same thing happened to Mateo. As soon as the volunteers atempted to touch his paw he started growling and, of course, they had to use a halter with him too. They have never used a halter with me because I know that they will not hurt me and that everything they do is for my own good, but Rufi has always been a bit suspicious and Mateo, well! Mateo is too young and too quarrelsome to have any comon sense yet!

The volunteers are talking a lot about “La Ascensión” lately and are trying to decide who will come to the shelter and who will be asking for donations at a stand that they are planning to run. I`ll let you know if I find out any more about it.
Now, I am sorry to leave it here, but I am going to take a nap.

Hetzelfde overkwam Mateo. Zodra de vrijwilligers probeerden zijn poot aan te raken begon hij te grommen en moesten ze hem een muilkorf omdoen. Ze hebben bij mij nooit een muilkorf gebruikt omdat ik weet dat ze me niet zeer doen en dat alles wat ze doen voor mijn eigen bestwil is. Maar Rufi is altijd een beetje achterdochtig geweest en Mateo, tja, Mateo is gewoon te jong en te speels om ook maar een beetje gezond verstand te hebben!

De vrijwilligers praten vaak over “Hemelvaart” de laatste tijd en proberen te beslissen wie naar de opvang zal komen en wie om donaties gaat vragen in de kraam die ze gaan opzetten. Ik zal het jullie laten weten als ik er meer over te weten ben gekomen.
Nu ga ik ermee stoppen, sorry, maar ik ga een dutje doen.

Hola

¡Vaya como llueve! ahora que todos los voluntarios hablaban del verano, y de ponernos ese líquido maloliente que nos ponen en el pelo todos los años (para que no nos piquen las pulgas) y esos collares que huelen también muy mal...se pone a llover como nunca. Menos mal que tenemos techo. No quiero ni pensar en los pobres perros del mundo que no tienen un sitio donde cobijarse en días como hoy.

Hoy quiero hablar de unos perros que no conozco "en perro", pero de los que he oido hablar mucho. Quiero hablar de Nana, que es una perrita de la que me hablaban las voluntarias, que vivía con su dueña Ana en Avilés. Ambas se preocupaban de que tuvieramos unos cuantos sacos de pienso todos los meses y de donarnos lo que podían. Su dueña la quería y la quiere con locura, pero Nana se murió la semana pasada. Sé que su dueña está muy triste y quiero decirle que Nana está bien, que Nana fue muy feliz gracias a ella y que ojala todos los perros tuvieran la suerte que tuvo Nana de pertenecer a una verdadera familia y ser tan querida como ella lo fue y aún lo es. ¡Ah! y quiero darle las gracias por su generosidad porque, a pesar de estar rota de tristeza, Ana se ha acordado de donarnos las cositas de Nana, porque dice que ella ya no las necesita.

Hi

Its raining a lot! Now that all the volunteers were talking about summer and planning to use that bad smelling liquid against fleas on us, and those bad smelling collars, it starts raining more than ever. Just as well we have a roof on our heads. I can`t even think of those poor dogs around the world that do not have a place to hide from the rain in days like today.

Today I`d like to talk about dogs that I have never met but about which I have heard many stories. I want to talk about Nana, who was a little doggie that used to live with her owner Ana in Avilés. They both cared about as and made sure that we`d have a few bags of food every month and some other things as a donation. Her owner loved and still loves Nana madly, but Nana died last week. I know that her owner is very sad and I want to tell her that Nana is OK, that Nana was very happy thanks to her and that I wish all dogs had Nana`s luck to belong to a real family where she was loved and still is. Oh! And I also want to say thanks to Ana because, on spite of being absolutely heartbroken, she has donated Nana`s things to us, because she sais that Nana does not need them anymore.

Hi!
Het regent heel vaak! Net nou alle vrijwilligers over de zomer praten en van plan zijn om ons dat vies ruikende spul tegen vlooien op ons te spuiten en die vies ruikende halsvbanden om te doen gaat het alleen maar harder regenen. Gelukkig hebben wij allemaal een dak boven het hoofd. Ik moet niet denken aan de sneue beesten in de wereld die geen plekje hebben om zich te verstoppen en te beschermen tegen de regen.

Vandaag wil ik jullie vertellen over honden die ik nooit heb gekend maar waar ik veel verhalen over heb gehoord. En ik wil vertellen over Nana, een klein hondje die met haar vrouwtje Ana in Aviles woonde. Ze waren allebei bezorgd over ons en zorgden ervoor dat we iedere maand een paar zakken voer kregen en ze gaven ons ook andere spullen. Het vrouwtje van Nana hield ontzettend veel van haar en nog steeds maar nou heb ik gehoord dat Nana vorige week is dood gegaan. Ik weet dat haar vrouwtje echt heel erg verdrietig is en ik zou haar willen vertellen dat Nana het goed heeft en dat Nana dankzij haar vrouwtje heel gelukkig is geweest en dat ik zou willen dat alle honden het geluk hadden om bij een familie te wonen zoals die van Nana. Waar heel veel van haar werd gehouden en waar ze nog steeds van haar houden. Och. Ik wil Ana ook heel erg bedanken want ondanks dat haar hart echt gebroken is van verdriet heeft ze al Nana’s spulletjes aan ons gegeven omdat zoals ze zei, Nana ze niet meer nodig heeft.



También quiero hablar de Koko. Koko ayuda siempre en los stands que ponen las voluntarias en Oviedo, para sacar dinero para darnos de comer. La semana pasada oí a su dueña Lucía que estaba muy preocupada porque Koko tenía una parte de la cara paralizada, su ojo no reaccionaba a la luz y había perdido algunos reflejos. No me extraña que estuviera preocupada. Le oí decir que Koko sólo tiene siete años. Yo tengo más de diez y nunca me ha pasado nada semejante... Por suerte, hoy he oído decir que Koko está mejor y espero que Lucía lea esto y vea que Neska y yo estamos muy contentos por ello.

I also want to talk about Koko. He always helps at the fund rising stands in Oviedo, where the volunteers gather money to keep feeding us. Last week I heard her owner, Lucia, say that she was really worried because half of Koko`s face was paralized, and one of his eyes was not reacting to light. I can imagine how worried she must have been, as Koko is only seven years old. I am more than ten years old and I have never gone through such a thing. Fortunately, today I have heard that Koko is feeling better and I hope Lucia reads this and sees that Neska and I are very happy for that.

Ik wil ook over Koko vertellen. Hij helpt altijd met het fondsenwerven bij de de kraam in Oviedo. Daar proberen de vrijwilligers zoveel mogelijk geld bij elkaar te krijgen om voer voor ons te kunnen blijven kopen. Vorige week hoorde ik Koko’s vrouwtje Lucia zeggen dat ze bezorgd was over Koko omdat zijn halve snoet verlamd was en een van zijn ogn niet op licht reageerde. Ik kan me wel voorstellen hoe ongerust ze was want Koko is pas zeven jaar oud. Ik ben al meer dan tien jaar oud en ik heb nooit zoiets gehad. Maar gelukkig heb ik vandaag gehoord dat het weer beter gaat met Koko en ik hoop dat Lucia dit leest en dan ziet dat Neska en ik erg blij zijn voor Koko en haar.



¿Qué más os puedo contar? Las voluntarias volvieron muy contentas del stand de la Ascensión. Decían que había hecho muy buen tiempo y que lo habían pasado muy bien.

Mi tos está bastante mejor, aunque no acabo de curarme del todo. El veterinario dice que es una tos crónica. No sé lo que quiere decir eso, pero es lo que dice.

Menudo susto pasamos Neska y yo y todos los otros cuando fuimos viendo que el contenedor de pienso se iba quedando vacío y que las voluntarias ponían cara de preocupadas... Empezaron a bajar arroz, lo cual está muy bien, porque nos encanta, pero se las veía preocupadas...¡y de pronto un día llegaron muy contentas! hablaban de unas holandesas de las que no he oído hablar antes. Se llaman Harriet y Joke y tienen otra asociación en Holanda: Friends of Animals. No sé lo que quiere decir, pero seguro que es algo bueno para los perros, porque ahora las voluntarias están bajando otra vez mucho pienso para llenar el contenedor y se las ve más contentas y
relajadas.

Además, estoy contento porque Erica ha vuelto, y sigue con sus tratamientos de Oídos. Lola por ejemplo, ya no mueve la cabeza hacia los lados. Creo que sus oidos se han curado, por fin. Erica ha venido con un voluntario nuevo, que habla igual de raro que ella. Se llama Wiess y es el que lleva ahora la asociación Animal Friends Europe. Ha venido unos días a ayudarnos y está trabajando mucho, a pesar de lo mucho que llueve. No me canso de repetir cuanto nos gusta que esta gente venga a ayudarnos desde tan lejos.

Pero también hay gente que viene a ayudarnos desde más cerca. Por ejemplo, Chayanne tiene ahora una madrina que viene a sacarle de vez en cuando. El primer día él iba un poco asustado, pero ahora está encantado y yo creo que le viene muy bien salir a pasear, porque es un poco histérico y vuelve muy relajado de los paseos.

What else can I tell you? The volunteers came back very happy from the Ascension fund rising stand. They were saying that the weather had been very good and that they had a really good time.

My cough is getting quite better, although I never recover completely. The veterinary sais that is a chronical cough. I do not know what that means but that is what he says.

These days Neska and I have been very scared, as we saw how the food container was getting empty, and we could see the worry on the volunteers faces. They started bringing rice to the shelter, which is very good for us because we love it but we could tell that they were really worried. And one day, suddenly, they were very happy again! They kept talking about some dutch people we had never heard of before: Harriet and Joke. They have a Fundation called Friends of Animals. I do not know what that means but I am sure it is something good, because now the volunteers are bringing down to the shelter lots of food again and the container is full, and they look much happier and calmed.

I am also very happy because Erica is back and she keeps treating everbodies ears. Lola, for instance, does not move her head from one side to the other anymore. I think her ears are completely clean and healthy now. Erica has brought a new volunteer with her, that speaks with the same weird accent she has. His name is Wiess, and he is now running the fundation Animal Friends Europe. He has come for a few days to help us and is working a lot, on spite of the heavy rain. I can not stop saying how much we like these people coming from so far to help us.

But there is also people that come from closer places. For instance, Chayanne has now a foster mother that walks him every now and again. The first day they went out together he looked a bit scared, but now he is deligthed to go for a walk with her and I think it is doing him good because he is usually a very nervous dog and he comes back very calmed and relaxed from the walks.

Wat kan ik jullie nog meer vertellen? De vrijwilligers kwamen erg opgewekt terug van de fondsenwerving tijdens Hemelvaart. Ze vertelden dat het weer heel erg mooi was gewest en dat ze een fijne tijd hadden geahd.

Mijn hoest wordt beter al zal ik nooit meer helemaal opknappen. De dierenarts zegt dat het een chronisch hoestje is. Ik weet niet wat het betekent maar dat is wat hij er over zegt.

De laatste dagen kregen Neska en ik het echt benauwd omdat we zagen hoe snel de voedselcontainer leeg raakte en we konden aan de gezichten van de vrijwilligers zien dat ze zich zorgen maakten. Ze begonnen rijst mee te nemen naar de opvang en dat is heel goed voor ons want we vinden het erg lekker maar toch konden we zien dat ze echt bezorgd waren. En op een dag, heel onverwacht, waren ze weer heleamaal opgewekt! Ze bleven vertellen over twee Nederlandse mensen waar we nog nooit eerder van hadden gehoord; Harriët en Joke. Zij hebben een stichting die Friends of Animals heet. Ik weet niet wat dat betekent maar ik weet zeker dat het iets goeds is want de vrijwilligers brengen weer heel veel zakken voer mee naar de opvang en de container is weer vol. En de vrijwilligers zien er weer vrolijker en kalmer uit.

Ik ben ook blij dat Erica weer hier is en de oren van ons allemaal weer behandelt. Lola bijvoorbeeld, schudt haar hoofd niet meer steeds heen en weer . Ik denk dat haar oren nu weer helemaal schoon en gezond zijn. Erica heeft een nieuwe vrijwilliger meegebracht die met hetzelfde rare accent praat als zijzelf. Zijn naam is Wiess en hij runt een stichting die Animal Friends Europe heet. Hij is ook een aantal dagen hierheen gekomen en heeft ondanks de regen heel hard gewerkt. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe blij we zijn met al die mensen die van zo ver weg komen om ons te helpen!

Maar er zijn ook mensen die niet zo ver weg wonen. Chayanne bijvoorbeeld heeft een nieuwe pleegmoeder die regelmatig met hem komt wandelen. De eerste keer dat ze samen weggingen keek hij een beetje angstig maar nu is hij helemaal blij als hij met haar gaat wandelen. En het doet hem goed want eigenlijk is hij wel een zenuwachtige hond en hij komt lekker kalm en relaxt terug van de wandelingen.



También están viniendo al albergue Paula y Abel, que son dos niños, hermanos, que vienen con sus padres a pasear a Yaco, con la idea de adoptarlo en poco tiempo. ¡Que bien que Yaco se va a ir con ellos! el pobre no acabó de superar que su dueño pasara de él.

Cada día hay voluntarias nuevas que vienen, nos cuidan, nos quieren. El ambiente es muy agradable y los días son larguísimos. Parece que nunca se va a hacer de noche...

¡Sin embargo! la de hoy ya está llegando, así que me despido. Un abrazo a todos. ¡AH! y si queréis contestar a alguna de las cosas que cuento o preguntarme alguna cosa, podéis hacerlo en mi post. Yo haré lo posible por averiguar lo que me preguntéis y contestaros lo antes posible.

Paula and Abel, two kids, brother and sister, are also coming to the shelter with their parents to walk Yaco. They are planning to adopt him as soon as they can. It is very good that Yaco will go to live with them! The poor thing did never really get over his owner ignoring him and leaving him in the shelter.

Every day I see new volunteers that come to the shelter, take care of us and love us. The atmosphere is very pleasent and days are becoming really long. It seems as it will never get dark.

But... Today it is getting dark! So I`ll say good bye now. A big hug for all of you. Oh! And if you want to asnwer me or ask me anything, you can do so through my post. I`ll do my best to find out the answer to your questions and answer you as soon as possible.

Paula en Abel, twee kinderen die broer en zus zijn komen ook vaak naar de opvang samen met hun ouders om met Yaco te wandelen. Ze zijn van plan om hem zo gauw als ze kunnen te adopteren. Het zou wel heel fijn zijn als Yaco bij ze zou kunnen wonen. Het arme beest is er nooit overheen gekomen dat zijn vroegere baasje hem heeft achtergelaten in de opvang en nooit meer naar hem heeft omgekeken.

Iedere dag zie ik wel weer niewue vrijwilligers naar de opvang komen die voor ons zorgen en van ons houden. De sfeer is heel plezierig en de dagen worden weer lekker lang. Het lijkt wel alsof het nooit donker wordt.

Maar.... vandaag wordt het wel donker! Dus zeg ik jullie nu gedag. En een dikke knuffel voor jullie allemaal. Oh ja, als jullie me iets willen vragen of een antwoord van me willen dan kunnen jullie me bereiken via de site. Ik zal mijn best doen om jullie zo snel mogelijk antwoord te geven.

Hola,

Ya sé que siempre digo lo mismo, pero es que aquí no paran de pasar cosas. Hay cada día más movimiento. Han llegado algún que otro infeliz nuevo, por ejemplo Mora:

Hi

I know that i always say the same thing but the fact is that there are things going on here all the time. Every day is more lively than the previous. We have some new poor mates, like Mora, for instance:


Hi,
Ik weet dat ik altijd hetzelfde zeg maar het blijft een feit dat er hier altijd veel gebeurt. Iedere dag is weer drukker dan de dag ervoor. We hebben een paar nieuw maatjes, zielig soms, zoals Mora.
Photo



He oido decir que sus dueños la querían matar de un golpe con una cosa que usan para trabajar porque mató una gallina. Que cosas más extrañas y desproporcionadas hacen...

Y ahora hay menos ruido que antes porque por lo visto han comprado un generador nuevo que funciona muy bien y es muy suavito. Lo han pagado con las aportaciones de las voluntarias. Algunas han puesto mucho dinero. Yo les estoy muy agradecido y quiero que lo sepan, porque sé que todos los demás perros también lo están.

¿Os he dicho alguna vez que me encanta el pan? Pues el otro día me hicieron un vídeo pasándomelo pipa con una barra:

I have heard that her owners wanted to kill her by hitting her with a tool they use to work the land because she killed a hen. What a weird and disproportionate thing to do!

Now the shelter is a bit less noisy than it used to be because apparently they have bought a new power unit that works very well and smoothly. They have paid it with the volunteers donations. Some of them have given a lot of money for it. I want them to know that I am very grateful to them and I know that all the rest of the dogs are also very grateful for this.

Have I ever told you that I love bread? The other day they took a video of myself having a ball with a loaf of bread:

Ik heb gehoord dat haar baasjes haar wilden doodmaken met zo’n ding dat ze gebruiken om op het land te werken omdat ze een kip had gegrepen. Dat is toch gek en overdreven om zoiets te willen doen!

Tegenwoordig is het wat rustiger in de opvang omdat de vrijwilligers een nieuw aggregaat hebben gekocht en die werkt heel hard maar rustig. Ze hebben het betaald met donaties van vrijwilligers. Sommigen hebben er best veel geld voor gegeven.
Ik wil ze dan ook laten weten dat ik ze er heel erg dankbaar voor ben en ik weet dat de andere honden er ook heel dankbaar voor zijn.

Heb ik jullie ooit verteld dat ik heel gek ben op brood? Laatst hebben ze een finlmpje van me gemaakt toen ik een feestje vierde met een snee brood.



¡Ah! y otra cosa muy buena (yo creo): el otro día vino una familia humana al completo: madre, padre y dos niños muy guapos, y sacaron a pasear a Yaco. Luego lo volvieron a traer. Serán padrinos suyos, pensé yo, y lo vendrán a pasear. ¡Pero el jueves bajó Bea (una voluntaria a la que llaman así) y se lo llevó! No tenía pinta de enfermo ni nada, así que al veterinario no iba. Estad pendientes de donde apuntan a los adoptados porque tengo un sexto sentido perruno que me indica que se lo ha llevado esta familia para vivir con ellos. ¡Y me alegro tanto! porque a Yaco le hacía falta. Mucha falta.

El otro día oí que Neo se había puesto muy bruto con Runi. Llevan toda la vida juntos (bueno, para estos imberbes, toda la vida pueden ser unos meses, claro) y de repente, Neo, que es mucho más grandote, se empezó a pasar un poco con Runi, de manera que las voluntarias han decidio cambiar a Neo con Flash que, aunque también son dos machos, se conocen también desde pequeños (hace menos de na) y son del mismo tamaño, con lo cual no hay peligro de que uno le haga daño al otro.

De todas formas, yo veo que siguen saliendo todos juntos al río, así que estos cambios deben de ser sólo para cuando se van de retirada.

¿Os he contado lo de los cachorros? Pues tenemos una perra, Katia, con tres, y resulta que el otro día veo a Santi (éste es un humano que viene casi todos los días), cargando con otros dos enanos monísimos, de esos insoportables que se hacen pis y caca en todas partes y lloriquean todo el rato. Las voluntarias están como locas con ellos (¿¿¿??? - con lo majos que somos los perros viejos y experimentados...) y la mamá husky ha acogido a los nuevos como si fueran suyos porque quien los abandonó los separó de su madre antes de tiempo (que burrada). Que maja es esta Katia, la verdad. Toda una madre coraje, porque las condiciones en un albergue no son las más adecuadas para criar hijos y ella, de momento, se está portando como una campeona. Es raro que nazcan aquí cachorros. Los últimos que yo recuerdo fueron Gominola, Golosina y todos los hermaninos que vinieron sin madre desde Avilés. Y ya llovió bastante desde entonces. Con razón nos esterilizan. ¡Hasta un perro puede entender que no pueden seguir naciendo más perros en este pais hasta que se solucione esta situación de superpoblación que sufrimos!

Mirar los cachorros... Y la baba que cae de las bocas de las voluntarias... Hay cosas que nunca entenderé...

Oh! Something very good (I think): the other day a complete human family came to the shelter: mother, father, and two very beautiful kids. They took yaco for a walk. Later on they brought him back to the shelter. I thought they were probably his foster parents that had just came to give him a walk. But the following thursday I saw Bea (this is the name of one of the volunteers) and she took Yaco with her!!! He did not look sick or anything, so I am sure he was not going to the vet. If I were you I would keep an eye on the part of this forum where the adopted dogs are announced because my sixth sense is telling me that this family has taken Yaco home with them, and I am so happy! Because he badly needed a family.

The other day I heard that Nea had behaved a bit violently with Runi. They have been living together all their life (although for these young dogs a whole life means just a few months, of course) and suddenly, Neo, which is much bigger than Runi, began to behave in a dangerour manner with Runi. The volunteers decided to move Neo to Flahs`s cage because despite they are two males, they have know each other since they were puppies (a few months ago) and they are more or less the same size, so there are less chances that they will hurt each other.

They all keep going out together for their walks to the river, so I suposse these changes are only for the time they are in their cages.

Have I told you about the puppies? Ok, we have a female dog, called Katia, who has threee babies and the thing is that the other day I saw Santi (this is the name of a human that comes to the shelter nearly every day), carrying another two very beautiful puppies, those little kind of unbearable things that keep peeing all day every where and cry all the time. The volunteers are crazy about them (¿???¿¿¿¿I wonder why if the really nice dogs are us, the old and experienced ones...) and Katia (the husky mother of three) has adopted them as hers because the person who left the new puppies in the shelter took them away from their mother before they could survive without her (what a silly thing to do!). I must say that Katia is really nice. She is a brave mother, because the shelter is not an ideal environment for puppies to be brought up but up to now she is making a very good job. It is not usual to see puppies being born at the shelter. The last puppies I can remember are Gominola, Golosina and all their little brothers and they came from Avilés without their mother. This was a long time ago. I understand why we are sterilized. Even a dog can understand that no more puppies can be born in this country until the overpopulation situation is solved!

Here yo can see the puppies.... and the volunteers just crazy about them... There are things that I will never be able to understand...

Oh! Nog iets wat heel goed is (denk ik tenminste): gisteren kwam er een heel gezin naar de opvang; moeder, vader en twee prachtige kinderen. Ze namen Yaco mee uit wandelen. Na een tijdje brachten ze hem weer terug naar de opvang. Ik bedacht dat ze waarschijnlijk zijn pleegouders waren die hem hadden meegenomen om te wandelen. Maar de donderdag daarna zag ik dat Bea (zo heet een van de vrijwilligers) n de opvang was en ze nam Yaco mee!! Hij zag er niet ziek uit of ziets dus ik wist zeker dat hij niet naar de dierenarts hoefde. Als ik jullie was dan zou ik even kijken op het deel van de site waarop de geadopteerde honden staan want mijn zesde zintuig vertelt me dat dit gezin Yaco mee naar huis heeft genomen en daar ben ik echt blij om! Want hij was echt wel toe aan een gezin.

Ik hoorde ook nog dat Nea een beetje erg lomp met Runi was omgegeaan. Ze hebben hun hele leven samen doorgebracht (nou ja, voor zulke jonge honden betekent een heel leven pas een maand of vijf natuurlijk) en ineens begon Neo, die veel groter is dan Runi heel gevaalrijk te doen tegen Runi. De vrijwilligers hebben besloten om Neo naar het hok van Flash te verhuizen. Zij kennen elkaar al sinds ze puppy’s zijn (een paar maanden geleden) en ze zijn ongeveer even groot. En ondanks dat ze twee mannen zijn is er minder kans dat ze elkaar pijn doen.

Ze blijven wel samen naar de rivier wandelen dus ik denk dat deze veranderingen alleen maar gelden voor de tijd dat ze in hun hokken zijn.

Heb ik jullie al over de puppy’s verteld? Oké, we hebben een vrouwtjeshond, Katia heet ze en zij heeft drie babies. En laatst zag ik Santi (dat is een van de mensen die hier eigenlijk iedere dag komt werken) lopen met twee prachtige kleine puppy”s in zijn armen. Dat kleine spul dat de hele overal plasjes doet en ook nog de hele tijd huilt. De vrijwilligers zijn echt gek op ze (????¿¿¿¿¿ ik vraag me af waarom aangezien wij, de oude en ervaren honden toch echt de leukste zijn....) en Katia (de huskymoeder van drie pupjes) heeft die andere kleintjes gewoon geadopteerd alsof het haar eigen kleintjes zijn. De persoon die de nieuwe puppy’s bij de opvang heeft achtergelaten heeft ze zo vroeg bij hun moeder weggehaald dat ze nog niet zelf kunnen overleven (wat een rare actie). Ik moet zeggen dat Katia echt lief is. Ze is een hele goede moeder want een hondenopvang is nou niet bepaald de beste plek op puppy’s op te laten groeien maar ze doet het hartstikke goed. Het gebeurt wel vaker dat er puppy”s worden geboren in de opvang. De laatste puppy’s die ik me kan herinneren waren Gominola, Golosina en hun broertje en zij kwamen zonder hun moeder uit Aviles. Dat is alweer lang geleden. Ik snap wel dat we allemaal gesteriliseerd worden. Zelfs een hond kan begrijpen dat dat er geen nieuwe puppy’s geboren moeten worden in dit land zolang de overbevolking aan honden niet is opgelost.

Hier kun je de puppy’s zien...en de vrijwilligers die helemaal weg van ze zijn....
Er zijn dingen die ik echt nooit zal begrijpen...



¿Os hablé alguna vez de Blanquito? Es muy buen perro. Muy solidario y tal. El otro día vinieron sus madrinas a sacarlo a pasear:

Have I ever told you about Blanquito? He is a very good dog. Very solidary and so. The other day his foster mothers came to take him for a walk:


Heb ik jullie wel eens verteld over Blanquito? Hij is een hele goede hond. Heel trouw en zo. Laatst kwamen zijn pleegmoeders om met hem te wandelen.



¡Bueno! como veis estoy bastante contento. ¡Ah! como hace sol y calorcito, se me ha quitado esa tos crónica tan molesta que suelo tener. Lo malo de este clima serían las pulgas, que pican tanto y son también muy molestas pero, por suerte, ya nos han puesto a todos nuestro collar antipulgas y también tienen spray (ese nos da mucho miedo) para casos de más necesidad.

Well! I am quite happy, as you can see. Oh! And as it is sunny and warm I do not have that annoying cough that I usually have. The bad thing about this weather are the flies, that are also very annoying but fortunately we are all wearing our anti fleas collars and the volunteers also use anti flea sprays (which scare us a lot) for those of us who need them.


Nou, ik ben wel gelukkig zoals jullie zien. Zeker als het zonnig is en warm en ik geen last heb van dat nare hoestje wat ik steeds heb. Het nadeel aan dit weer zijn de vlooien, die zijn ook erg vervelend maar gelukkig hebben we allemaal een vlooienband om en de vrijwilligers gebruiken ook anti vlooienspray (daar zijn we bang van hoor) voor diegenen die het nodig hebben.

¡Hola!

¿Cómo estáis? Yo sigo bien, y eso que ya debo de ser viejo (eso dicen las voluntarias), pero me encuentro muy bien y sigo con ánimo para contaros lo que pasa por aquí (muchas cosas desde que escribí por última vez).

A ver, que me acuerde...

¡Si! Primero os voy a hablar de mis compis, porque ellos son lo más importante, el motivo de que nos hayamos conocido y de que yo haya empezado este diario:

Se han ido muchos en septiembre: Flecha, Meiga, Gimbli, Lila, Timidina...Sé que todos se han ido para no volver. A estas alturas sé leer perfectamente en la cara de las voluntarias este tipo de cosas. Los perros no somos nada tontos. De hecho, creo que tenemos un sexto sentido que nos permite detectar cosas que los humanos, con todo su raro y complejo idioma, aún no acaban de entender.

Meiga y Timidina llegaron al albergue al mismo tiempo que yo. Ya vamos siendo viejitos. Lila ya estaba cuando llegamos de Salinas en 2001. Supongo que es normal que nos tengamos que ir yendo para dejar sitio a otros jovenzuelos (luego os hablaré de ellos). Las echaremos de menos, pero los perros sabemos aceptar lo que los humanos llaman muerte como algo natural. Lo que me pone muy triste es pensar que Gimbli y Flecha se han ido también. Ellos no eran viejos. Se les veía activos y muy en forma...No entiendo por qué se han tenido que ir Y veo que a las voluntarias también les cuesta entenderlo porque nunca había visto tanta gente con agua saliendo a chorros de sus ojos como este mes (ellos hacen esto cuando están tristes).

Hi!

What´s up? I´m doing well , even when I must be old already,(That´s what volunteers say),but I feel really good and i´m still with spirit to tell you all what is happening over here.(many things since I wrote the last time).

Let´s see ,I must remember…

Yeah! first I´m going to talk about my buddies ,because they are the most important ,the reason that we knew each other and so I started this diary.

Many have gone this September: Flecha, Meiga, Gimbli, Lila, Timidina...I know that all of them are gone and not coming back. At this point I can clearly see this kind of things at volunteers expression .The dogs ,we are not silly at all. In fact, I think we have a sixth sense which allow us to detect things that humans, in their weird and complex language, still don’t get.

Meiga and Timidina arrived to the shelter at the same time I did. We are getting older. Lila was already here when we arrived from Salinas in 2001.

I guess is normal that we have to leave so we can give some space to other lil´ doggies (i´ll talk about them later).We will miss them, but dogs know how to accept that thing that humans call death like something natural .What get´s me upset is to think that Gimbli and Flecha have gone to. They were not old. They were really active and fit. I don’t get why they had to leave and I see that neither the volunteers understand ,because I´ve never seen many people with water falling from their eyes like this month (humans do that when they are sad)

Hi!
Hoe is het? Met mij gaat het goed ondanks dat ik toch al aardig oud moet zijn inmiddels. (Dat zeggen de vrijwilligers.) Maar ik voel me best en ik heb nog steeds zin om jullie te vertellen wat er hier allemaal gebeurt. (Aardig wat sinds de laatste keer dat ik heb geschreven.)

Eens even kijken, ik moet even nadenken...

Ja! Eerst ga ik jullie vertellen over mijn maatjes, want zij zijn heel elangrijk en omdat we elkaar zo goed kenden ben ik dit dagboek begonnen.

Veel zijn er weg gegaan in september; Flecha, Meiga, Gimbli, Lila, Timidina...
Ik weet dat ze allemaal weggegaan zijn om nooit meer terug te komen. Wat dit betreft zie ik het precies aan de uitdrukking op de gezichten van de vrijwilligers. Honden zijn niet gek. Sterker nog, ik denk dat we een zesde zintiug hebben waardoor we dingen opmerken die mensen ondanks hun vreemde en ingewikkelde manier van praten nog steeds niet snappen.

Meiga en Timidina kwamen gelijk met mij in de opvang. We worden oud... Lila was hier al toen we in 2001 uit Salinas hier kwamen.

Ik denk dat het de normale gang van zaken is dat we ooit dood gaan om plaats te maken voor de nieuwe en jonge honden (ik zal later over ze vertellen). We zullen ze allemaal missen maar honden begrijpen dat dood, zoals de mensen het noemen, iets is wat erbij hoort. Wat me van streek maakt is dat ik denk dat Gimbli en Fletcha ook zijn overleden. Zij waren nog niet oud! Zij waren echt nog actief en fit. Ik snap niet waarom ze weg meosten en ik zie dat de vrijwilligers het ook niet snappen want ik heb nooit zoveel mensen zien huilen als deze maand. En ik weet dat mensen dat doen als ze verdrietig zijn.

De todas formas, no todo es tristeza. Se nos fue Pipa. No me dio tiempo ni a presentárosla y la muy suertuda ya ha encontrado familia. Es una perra muy guapa, pero tiene pinta de ser un trasto de mucho cuidado. Yo creo que va a tener suerte y va a ser muy feliz. Ví a la familia que la adoptó cuando vinieron a escoger perro y llevaban un humano chiquitín que debe ser también bastante travieso, así que seguro que se llevan bien los dos.

Anywise ,not everything is sadness. Pipa is gone .I didn´t have time to introduce her and luckily she has already found a family .Is a really pretty dog ,but she seems to be really mischievous!!I think she´ll be lucky and happy. I saw the family who adopted her and when they came to choose a dog, and they were bringing a little human with them that seemed to be as mischievous than Pipa, so they’ll surely match!

Nou, niet alles is droevig. Pipa is weg. Ik had nog niet eens tijd om haar bij jullie te introduceren of ze werd al geadopteerd. Het is een knappe hond maar ze schijnt echt heel ondeugend te zijn. Ik denk dat ze blij en gelukkig is. Ik heb de familie gezien die haar geadopterd heeft en toen ze kwamen kijken welke hond ze leuk vonden hadden ze een klein mensje bij zich dat minstens even ondeugend was als Pipa, dus dat komt wel goed.



También se nos ha ido Chester. ¡Que pena me dio este perro cuando llegó al albergue! Tan grandote y tan traumatizado. Se ve que no le habían tratado bien. Le he oído decir a una voluntaria que ahora vive con otra perra de su mismo tamaño y que les han visto muy contentos corriendo por la finca donde su nueva familia tiene la casa. Ella también es adoptada, pero debe ser de otra protectora, porque si no yo la conocería.

Chester has gone too. It was such a pity when that dog came to the shelter!! So biggie and traumatized .You could see that he had been damaged. I´ve heard from a voluntary that now he lives with another dog of his size, and that they have seen him running really hilarious where his new family has them house .The other dog is adopted too, and she must be from another protection society ,or I´d know her.

Chester is ook weg. Het was zo sneu toen die hond in de opvang kwam. Zo’n grote en toch zo gekwetst. Je kon echt zien dat hij gemeen behandeld was. Ik heb van een vrijwilliger gehoord dat hij nu samen leeft met een andere hond die net zo groot is als hij. Ze hebben hem helemaal blij zien rennen bij het huis van zijn nieuwe baasjes. De andere hond is ook geadopteerd. Zij moet echt uit een andere opvang komen anders had ik haar wel gekend.

¿Qué más? ¡Ah! Si, el otro día, que no les tocaba a las voluntarias venir, ví aparecer a un montón de ellas muy temprano por la mañana (al principio pensé que estaba soñando, de lo atontado que estaba) y cada una se llevó un perro. Salieron Ron, Rubi, Morita, Chayanne, Rasputín, Laska, Maya y Orca (luego os hablaré de éstas dos). Me pareció algo rarísimo. No podían estar todos malos (aparte de que se les veía contentos y normales). Era imposible que los fueran a sacar a pasear a todos a la vez al río... ¿Qué estaba pasando? Me quedé tooooodo el día allí tumbado, con mucha curiosidad... hizo sol, llovió, volvió a hacer sol y nada, que no volvían. No entendía nada, hasta que por la tarde empecé a ver a las voluntarias volver con los perros al albergue. Todos llevaban una cosita de plástico de colores en el collar, con una cosa escrita en ella. ¿Qué será eso, me preguntaba? ¿Un nuevo invento contra las pulgas...? Ni idea.

Volvieron Rasputín y Laska (él parecía agotado), volvieron Ron y Rubi, muy contentos y también con pinta de cansados. Volvió Chayanne, y poco a poco fueron volviendo todos. Ese día me fui a dormir con ganas de saber qué era esta nueva moda. Y al sábado siguiente, cuando ya pensaba que nunca me enteraría del porqué de aquella escapada, por fin oí a las voluntarias hablar de ello (menos mal que hablan mucho y al final me entero de todo). ¡Se habían ido a participar en una carrera y en un desfile! Les oí decir que cada perro llevaba un pañuelo rojo en el collar, para que la gente que estaba allí supieran que necesitaba una familia (por lo visto había también perros que ya tienen familia y que no necesitaban llevar el pañuelo). También he averiguado que las cosas de colores que mis compañeros llevaban en el collar eran lo que ellas llaman un número de teléfono y sirven para que si alguno de ellos se hubiera perdido, poder localizarle. Yo no entiendo nada, pero si ellas lo dicen, yo confío en ellas. No sé si sabéis que para nosotros los perros poder confiar en alguien es lo más importante que necesitamos en la vida. Supongo que a los humanos os pasará igual.

¡Ah! Y también sé por qué Rasputín llegó tan cansadísimo. ¡Porque él ganó un premio en la carrera! Quedó en el tercer puesto, corriendo con el sobrino de una voluntaria. ¡Que orgulloso estoy de él!

What else? oh! Yeah ,the other day when the volunteers didn´t have to come yet ,I saw a lot of them appear really early in the morning (at first I thought I wad dreaming, because I was really stupefied) And each of them brought a dog . They took Ron, Rubi, Morita, Chayanne, Rasputín, Laska, Maya y Orca (I´ll talk about these later)It seemed something really strange to me .T hey couldn’t be all ill!(besides they all seemed to be really happy and fine) it was impossible that they were going to the river at the same time. What was going on?? I stayed there all the day lying very curious .The weather was sunny ,then it rained ,then it turned sunny again and nothing happened, they wouldn´t come back. I didn´t understand anything, un till the evening when I started to see some volunteers coming with the dogs to the shelter. Everyone worn colored plasticized thing on their collars with something written on it, what is that? I asked to myself; a new invent against fleas? I had no idea.

Rasputin and Laska came back, he seemed exhausted, Ron and Rubi came back too, really happy and tired. Chayanne came back, and finally them all came. This day I went to sleep wondering why this new mode. And the next Saturday, when I thought ill never know the reason of that elopement , I finally heard the volunteers talking about it ( thankfully they talk a lot and I´m always into the news)
They all went to participate in a race and in a parade! I heard them saying that every single dog had to wear a red neckerchief in the collar, so people that was there could see that they needed a family, (apparently there were dogs that already have a family so they didn’t have to wear the neckerchief) . I found out about the colored things my buddies were wearing in their collars, these things are something that volunteers call a phone number, so if any dog had got lost, someone could call and localize it. I don’t understand anything ,but if them say so ,I trust them. I don’t know if you knew that for the dogs, to feel able to trust somebody is the most important thing that we need in the life. I guess that you humans feel the same.

Oh yeah, I know why Rasputín arrived so tired too, because he won a price in the race! he was the third ,running with the nephew of a voluntary. I´m so proud of him!

Nou..., wat nog meer? Oh ja. Tijdje geleden toen de vrijwilligers hier eigenlijk niet zouden komen zag ik dat er toch een heleboel hierheen kwamen; heel vroeg ’s cohtends. Eerst dacht ik dat ik lag te dromen want is was echt stomverbaasd. Ze namen Ron mee, en Rubi, Morita, Chayanne, Rasputin, Laska, Maya en Orca (over hun vertel ik later). Ik vond het echt vreemd. Ze konden toch echt niet allemaal ziek zijn (ze zagen er allemaal gezond en prima uit) en het was onmogelijk dat ze allemaal tegelijk naar de rivier zouden gaan. Wat was er aan de hand?? Ik bleef de hele dag hartstikke nieuwsgierig liggen wachten. Het was zonnig, dan ging het weer regenen, zonnetje... en er gebeurde helemaal niets, ze kwamen niet terug! Ik snapte er helemaal niets van todat ik tegen de avond een paar vrijwilligers met de honden terug zagkomen naar de opvang. Ze hadden allemaal een plastic ding aan hun halsband hangen en daar stond iets op geschreven. “Wat is datnou weer?”, dacht ikbij mezelf, “iets nieuws tegen vlooien?” Ik had geen idee!

Rasputin en Laska kwamen ook terug, uitgeput en Ron en Rubi kwamen helemaal blij en moe terug. Cahyanne kwam terug en uiteindelijk kwamen ze allemaal terug.
Deze dag viel ik in slaap teriwjl ik helemaal verbaasd was over dit nieuwe gedoe.
En de zaterdag daarna, terwijl ik echt dacht dat ik ernooit meer achter zoukomen wat er aan de hand was, hoorde ik gelukkig de vrijwilligers erover praten. (Gelukkig praten ze vaak en ik ben altijd in voor een nieuwtje.)
Ze hebben allemaal meegelopen in een wedstrijd en in een parade! Ik hoorde ze vertellen dat iedere hond een rood sjaaltje iaan de halsband moest hebbe zodat de mensen die er waren konden zien welke honden nog een gezin nodig hadden. (Blijkbaar waren er ook honden die al een gezin hadden en die hoefden geen sjaaltje te dragen.) Ik ontdekte dat de dingen aan de halsbanden gemaakt waren door de vrijwilligers endat ze er een telefoonnummer op hadden geschreven zodat, als er een hond weg zou lopen en verkwaalde, mensen het telefoonnummer konden bellen om de hond terug te brengen. Ik begrijp het niet allemaal maar als zij zeggen dat het goed is dan vertrouw ik ze daarin. Ik weet niet of jullie al wisten dat voor een hond het meest belangrijk is in zijn leven dat hij de mensen om hem heen kan vertrouwen? Ik denk dat dit voor jullie mensen ook wel heel belangrijk is.

Oh ja, ik weet waarom Rasputin zo verschrikkelijk moe was toen hij terug kwam. Hij had een prijs gewonnen in de wedstijd! Hij was derde geworden. Hij rende samen met de neef van een vrijwilliger. Ik ben echt zó trots op hem!

Os voy a hablar de Maya y de Orca. Son dos perritas nuevas. De Pipa ya no os cuento nada porque ya la han adoptado. Su historia era triste pero eso ahora ya no debe importarnos porque ella no se acuerda y es feliz y eso es lo importante.

I´ll going to talk about Maya and Orca. They both are new doggies here. About Pipa I won´t tell more stuff because she´s already adopted. Her story was sad ,but this doesn’t matter at all right now, because she doesn’t remember, and she is happy, that’s what counts.

Ik ga jullie over Maya en Orca vertellen. Het zijn twee nieuwe honden hier. Over Pipa zal ik niet meer vertellen omdat zij al geadopteerd is. Haar geschiedenis was verdrietig maar die doet er niet meer toe want zij herinnert het zichniet meer en ze is gelukkig. En dat is wat telt!

Orca es una perraza guapísima y siempre se la ve con una energía y unas ganas de jugar tremendas. A mí me gustaba mucho jugar con la pelota hace años, pero ahora ya me da un poco de pereza correr detrás de ella y prefiero, como ya sabéis, mordisquear pan sin tener que bajarme de mi caseta, que se está muy bien y muy seco. Pero por lo visto Orca tiene sólo cinco años y le encanta que le tiren la pelota. No se cansa nunca. Es muy juguetona. Y muy guapa.

Orca is a gorgeous female dog ,always seems to be full of energy and she feels like playing and the time. I enjoyed so much playing with the ball many years ago, but I feel so lazy now to run behind it and I prefer, as you all know, to nibble bread without having to go down of my kennel ,because it feels really comfortable and so dry. But Orca has only five years and she loves it when she has to catch the ball. She never has enough. She´s really playful and pretty.

Orca is een prachtige vrouwtjeshond, lijkt altijd vol energie te zitten en ze kan de hele tijd spelen. Jaren geleden vond ik het ook zo prachtig om steeds met de bal te spelen maar nu voel ik me te lui om erachteraan te rennen en ik knabbel, zoals jullie weten, liever aan een stukje brood, zonder dat ik mijn hok uit hoef te gaan. Want daat is het comfortabel en lekker droog. Maar Orca is pas vijf jaar en ze vindt het geweldig om de bal te pakken. Ze krijgt er nooit genoeg van. Ze is echt speels en mooi.



Maya es un caso muy especial. El día que las voluntarias la trajeron al albergue pensé que estaba enferma y que ellas se habían confundido (cuando estamos enfermos no nos bajan al albergue sino que nos suben al veterinario), pero ví que la metían en brazos, le preparaban una camita, un comedero, su agua y la metían en la jaulita de Flecha (Flecha estaría contenta al saber que Maya ocupa ahora su sitio). Al cabo de unas semanas he entendido que yo tenía razón, Maya estaba enferma, pero era una enfermedad de lo que los humanos llaman alma, y esa, por lo visto, no la cura el veterinario. Ojala el alma de Maya no hubiera tenido que enfermar nunca, porque es una enfermedad muy cruel que no la dejaba al principio ni caminar. El lado bueno es que la enfermedad se cura. Se cura con cariño, con dedicación, con trato suave y agradable y para eso Maya ha venido al sitio adecuado. Su jaula no es lujosa, pero en tres semanas Maya ya quiere caminar, ya mueve ese rabito negro y largo tímidamente y ya juega con otros perros. Se la ve muy besucona y creo que en poco tiempo será una perra feliz. Es muy joven, así que igual hasta tiene la suerte que tuvo Pipa y la adopta una buena familia. ¡Ojala! Se me olvidaba deciros que Maya tiene un ojito mal. El día que llegó al albergue no me fijé porque me impresionó tanto que no quisiera caminar que el ojito no me llamó la atención. Pero después sí que me he fijado que lo tiene como vacío, sin los colores blanco y oscuro que suelen tener los ojos, y yo creo que no ve nada por él. De todas formas es preciosa. Las voluntarias dicen que el ojo lo puede haber perdido por un golpe o que incluso puede ser de nacimiento. Yo me temo que su enfermedad del alma esté relacionada con la forma en que perdió el ojo, pero prefiero no pensar en ello.

Maya is a really special case. The day that volunteers brought her to the shelter I thought that she was ill and that the volunteers were wrong, (when somebody is ill they take him to the vet, not to the shelter ) but I saw that they were carrying her on their arms, they prepared a little bed for her, a feeder ,a water bowl, and put her in the cage that was from Flecha , (Flecha would be happy if she knew that Maya now occupies her place) . After some time ,I figured out that I was right, Maya was ill, but her problem was an illness that humans call “soul” and this one, ass I have seen ,can ´t be cure by the vet. I wish that Maya´s soul hadn’t ever got ill ,because it’s a really cruel illness that didn’t let her walk at first .The bright side is that the illness can be cured ,with tones of love ,dedication ,a nice and comfortable behavior ,and Maya is in the right place. Her home is not luxurious, but in three weeks Maya wants to walk ,she moves her little black tail timidly, and she already plays with other dogs. She seems to be really lovely and I think that in a few time she will be a happy dog. She is really young, so maybe she is lucky as pipa was, and finds a good family..I hope so!! i almost forgot to tell you that Maya has a blind eye. The day she arrived to the shelter I didn’t notice, because I was so impressed about she didn’t want to walk that her little eye didn´t catch my attention. But know I noticed that it is like empty, without colors black and white that eyes usually have, I think that she can´t see by this eye..anyways, she is beautiful. Volunteers say that maybe she lose it because of a knock, or it even can be like this of bith.im afraid that her soul´s illness is related with the way she lose her eye. But I prefer not thinking about this.

Maya is iets bijzonders. Op de dag dat de vrijwilligers haar de opvang in brachten dacht ik echt dat ze ziek was en dat de vrijwilligers zich vergisten (als een hond ziek is dan brengen ze hem naar de dierenarts en niet naar de opvang). Maar ik zag dat ze haar in hun armen droegen en een bedje voor haar maakten en een bakje eten en een bak water en dat alles in de kooi van Fletcha zetten. (Flecha zal het best fijn vinden dat Maya nu haar plaatsje heeft.)Na een tijdje kwam ik erachter dat ik inderdaad gelijk had; Maya was echt wel ziek maar haar probleem was een ziekte die de mensen “psychisch” noemen en dat kan de dierenarts niet genezen. I zou willen dat Maya’s geest nooit ziek was geworden want het is echt een hele nare ziekte waardoor de vrijwilligers haar in het begin maar niet lieten lopen. De goede kant van deze ziekte is dat hij wel over kan gaan door veel liefde, aandacht, aardige behandeling. Maya is op de juiste plek om te genezen. Haar thuis is niet luxe maar na drie weken wilde Maya rondlopen en ze bewoog haar zwarte staartje een heel klein beetje. Ze sppelde zelfs met andere honden. Ze lijkt heel leuk en ik denk dat ze binnenkort ook een blije hond zal zijn. Ze is echt nog jong en misschien heeft ze wel evenveel geluk als Pipa en vind ze een fijn gezin. Oh, ik hoop het echt! Maar wat ik bijna vergeet te vertellen is dat Maya een blind oog heeft. Op de dag dat ze naar de opvang werd gebracht heb ik dat niet gemerkt. Ik was zo onder de indruk dat ze niet durfde te lopen dat ik niet op haar kleine oogje heb gelet. Maar nu heb ik gezien dat het er leeg uitziet, zonder de kleuren zwart en wit die ogen meestal hebben. Ik denk dat ze met dit oog niet kan zien maar dat geeft niet, ze is toch prachtig! De vrijwilligers denken dat het oogje misschien beschadigd is door een klap, of misschien door een beet. Ik ben bang dat haar psychische ziekte te maken heeft met de manier waarop de is behandeld. Maar daar denk ik liever niet over na.





¡Bueno! Muchachos, por ahí veo que vienen a limpiarme la jaula, así que me las piro. ¡A seguir bien!

Well guys, I see that they are coming to clean my home ,so I m leaving! Take care!!

Nou mensen, ik zie dat ze mijn hok komen schoonmaken dus ik ga maar weer eens.
Groetjes!

Hola,

Estoy muy triste, muy muy muy triste, aunque mi nueva compañera, Mara, me ayuda a sobrellevar lo que para mí ha sido una pérdida terrible. Se me ha ido mi Neska. Yo no sé lo que le pasó, sólo sé que ya no está y la echo de menos. No entiendo por qué se ha ido, ¡si estaba en mucha mejor forma que yo! pero a veces, muchas veces, las cosas no son como creemos que deberían ser.

Sé que ella estaba muy agradecida por todo lo que en la Pontiga se hizo por ella. ¡A saber dónde estaría si en vez de abandonarla con nosotros la hubiera cogido el servicio de recogida de animales abandonados del pueblo de sus "dueños"! Sin embargo aquí vivió feliz, salió a pasear al río y, aunque no pudo encontrar un hogar para ella sola, en el que alguien hubiera podido apreciar lo fantástica que era, al menos tuvo el cariño de todas las voluntarias y el mío, por supuesto. Os dejo una imagen de nuestro último paseo juntos para que se os quede en la retina la fantástica sonrisa que tenía mi Neska:

Hi,

I am sad, very, very, very sad, although my new mate, Mara, is helping me a lot with my terrible loss. My Neska has left me. I do not know what happened to her, I only know that she is not here anymore and I miss her. I do not understand why she left, she was in much better form than I am! but sometimes, many times, things are not the way we believe they should be.

I know she was very grateful for all they did for her at La Pontiga. God knows where she would have ended up if instead of bringing her to the shelter, the City Hall cleaning service of her "owners" town had taken her! But she lived happy here, she used to go for walks to the river and, despite she never found a real home where somebody could have appreciated how fantastic she was, at least she had the volunteers love and, of course, mine. I`ll upload now a picture of our last walk to the river, so that her lovely smile remains in your mind:

Hi,

Ik ben heel verdrietig. Heel, heel heel verdrietig ondanks het feit dat mijnnieuwe maatje Mara me probeert te helpen met mijn vreselijke verlies. Mijn lieve Neska leeftniet meer! Ik weet niet wat er met haar gebeurd is maar ze is niet meer hier en ik mis haar. Ik weet niet waarom ze is overleden, ze was in een betere conditie dan ik. Maar soms, eigenlijk vaak gaan de dingen niet zoals ze zouden moeten gaan.

Ik weet dat ze heel dankbaar was voor alles wat er voor haar werd gedaan bij La Pontiga. Joost mag weten waar ze beland zou zijn als ze niet hierheen gebracht was door de stadsschoonmakers van “haar baasjes ” woonplaats. Maar hier was ze gelukkig, ging ze regelmatignaar de rivier om te wandelen en ondanks dat ze nooit een fijn thuis heeft gevonden waar mensen konden zien wat een fantastische hond ze was kreeg ze in ieder geval alle liefde van alle vrijwilligers en natuurlijk ook de mijne! Ik zet er eenfotootje bij van onze laatste wandeling naar de rivier zodat haar mooie glimlach in jullie herinnering zal blijven.



¡Bueno! no os cuento más de Neska porque está claro que la vida sigue y que la muerte tiene un sólo sentido: dejar sitio para otros que llegan. Este es el caso de mi nueva compi Mara:

Well! I will not tell you any thing else about Neska because life goes on and death only has one reason to be: leave room for new dogs that arrive. This is the case of my new mate, Mara:

Nou, ik zal jullie niet verder over Neska vertellen want het leven gaat door en de dood heeft hier maar één betekenis; ruimte maken voor nieuwe honden. Zo is het ook met mijn nieuwe maarje Mara.



Es muy joven y, como casi siempre que llegan los nuevos, estaba muy asustada. Pero ahora dormimos juntos y me hace mucha compañía, la verdad. Aparte de que su carácter está cambiando muy rápido. Espero que encuentre una familia algún día porque es muy joven y muy guapa, aunque claro, yo me volvería a quedar solito... ¡pero ella sería muy feliz!

Ya que os conté lo de Neska, tengo que contaros que también SibaGris, Miedosina y Lobito se nos han ido. Que pena.

She is very young and, as it usually happens with the new ones, she was very scared. But now we sleep together and she is really helping me to overcome Neska`s death. Appart from this, her personality is improving very quickly. I hope she will eventually find a family because she is very young and very beautiful, altough in that case, I would be left on my own again... But she would be very happy!

Well, appart from Neska, I must tell you that SibaGris, Miedosina and Lobito have also left us. It is a pitty.

Ze is nog heel jong en zoals het meestal gaat met nieuwkomers was ze ook heel bang.
Maar nou slapen we samen en helpt ze me echt om over de dood van Neska heen te komen. Los daarvan gaat ze qua karakter hard vooruit. Ik hoop dat ze een gezin vindt, omdat ze echt nog heel jong is en ook heel mooi. Ik zou dan welweer in mijn eentje blijven .... maar zij zou er echt heel gelukkig van worden.

Tja, buiten Neska zijn SabaGris, Miedosina en Lobita ook dood gegaan. Jammer hoor.







Y en el lado alegre de la cuestión (que no todo van a ser penas, aunque no sé por qué éstas siempre nos afectan más que las alegrías), Morita, Lola, Trébol y Maikel han sido adoptados. Y tengo noticias de que todos ellos están muy contentos.

On the happy side of the question (because not all is going to be sorrow and pain), Morita, Lola, Trébol y Maikel have been adopted. And I have heard that they are all very happy.

Nu, en dan de vrolijke kant van het leven (want niet alles hier is pijnlijk en verdrietig);
Morita, Lola, Trébol en Maikel zijn geadopteerd. En ik heb gehoord dat ze allemaal heel gelukkig zijn.









Por supuesto, han venido perrinos nuevos. Tengo unos compañeros muy cerca que ahora están bastante bien pero al principio era terrible su situación. Él, Lolo, absolutamente histérico, llora que te llora, diciendo a voz en grito que él no tenía que estar allí y que por favor le sacaran. Por lo visto el pobre andaba vagando por la carretera y claro, eso puede ser muy emocionante para un perro joven al principio pero el infeliz no sabe lo que le esperaba en la carretera. Mejor no pensarlo...

Of course, new dogs have arrived to the shelter. I have two neighbours that are quite well now but whose situation was terrible at the begining. His name is Lolo and the first days he was completely histerical, crying non stop, shouting that he should not be there and asking to be let free. As far as I know he was found wandering on the road and, of course, that migh sound very exiciting for a young dog at the begining but the poor thing has not got a clue of the dangers implied by being on the road. I preffer not to even think about it...

Natuurlijk zijn er nieuwe honden in de opvang gekomen. Ik heb twee buren die zich nu heel goed voelen maar hun situatie was in het begin echt vreselijk. Zijn naam is Lolo en de eerste dagen was hij echt helemaal hysterisch, aan één stuk door aan het huilen en gillen dat hij niet hier wilde zijn en naar buiten wilde. Voor zover ik weet werd hij gevonden terwijl hij over de weg zwierf en dat is natuurlijk voor een jonge hond heel spannend maar het arme ding heeft geen idee wat voor gevaar hij heeft gelopen op die wegen. Ik wil er niet eens aan denken.



Ella, Nini, se pasó todo el verano en el campo, abandonada en un área recreativa en la que le daban de comer los dueños de un bar cercano. Pero ese bar cierra por el invierno y la pobre pasó de estar en estado semi salvaje a tener muy poquito espacio en comparación. Es una perra muy muy muy miedosa pero va mejorando poco a poco. Los voluntarios aquí son muy persistentes en ese sentido.

Her name is Nini and during the summer she was in the countryside, and the owners of a bar use to feed her. But this bar closes at winter and she had to come to the shelter. She is very very very shy although she is improving little by little. Volunteers here are very persistent with shy dogs.

Zij heet Nini en ze heeft de hele zomer buiten geleefd. Ze kreeg eten van de eigenaars van een bar. Maar die bar gaat ’s winters dicht en daarom moest ze naar de opvang. Ze is ontzettend verlegen maar ze gaat stapje voor staje vooruit. De vrijwilligers zijn heel geduldig met verlegen honden.



También han entrado una madre y una hija: Sara y Aki, tres cachorros producto de una camada no deseada: Athos, Pothos y Mariana y un perro que me recuerda muchísimo a Pancho, aquel que no podía caminar y que hasta la tele vino a verle. Se llama Bruno. No os pongo fotos de todos, que ya estoy mayor, pero están todos en el foro, en otros posts. Buscadlos, que merece la pena ver lo preciosos que son.

¡Y también hay un enano histérico arriba, que se llama Tinín y tiene más cuento que Calleja! es un mimoso compulsivo (estos perros pequeñajos...).

A mother with her child have also came to the shelter lately. Their names are Sara and Aki. And also three poor puppies: Athos, Pothos and Mariana and a dog that reminds me a lot of Pancho, that dog that could not walk that even the TV came to the shelter to see him. His name is Bruno. I will not upload all their pictures because I am too old for that but they are all in the forum. Look for them. It is worth seeing how beautiful they are.

And there is also a new little histerical thing, called Tinin, who absolutely loves being petted (this little tiny things...).

En pas zijn een moeder en haar kind in de opvang gekomen. Ze heten Sara en Aki. En drie sneue puppy’s; Athos, Porthos en Mariana en nog een hond die me heel erg aan Pancho doet denken. Pancho, die hond die niet kon lopen en waarvoor zelfs een televisieploeg aar de opvang is gekomen. Deze hond heet Bruno. Ik kon de foto’s niet op de site krijgen omdat ik daar te oud voor ben maar ze staan allemaal op het forum.
Kijk maar even naar ze. Het is de moeite waard om te zien hoe mooi ze zijn.

En er is ook een nieuw, klein hysterisch beestje dat Tinin heet en heel erg van knuffelenhoudt (die lieve kleine dieren...)



¿Qué más os cuento? ¡Ah! si, tengo que darle las gracias al padre de Alejandro porque nos ha traído esto:

What else can I tell you? Oh! yes! I have to say thanks to Alejandro`s father because he has brought this to the shelter for us:

Wat kan ik nog meer vertellen? Oh ja, ik wil Alejandro’s vader heel erg bedanken omdat hij dit ding voor ons naar de opvang heeft gebracht:



Sé que las voluntarias están encantadas con este regalo porque, aparte de ser bonito, les permite tener bajo llave las cosas que son importantes para nosotros (medicinas, repuestos para las mangueras) y que a veces por descuido y dejadez de algunas personas, acababan perdiéndose. Ahora ya no les pasa eso y están mucho más contentas.

I know that the volunteers are delighted with this present because, appart from being very nice, it will allow them to keep the important things, such as medicines or spare parts for the pipes, locked and this way prevent them from getting lost. Now they are well kept and the volunteers are very happy.

Ik weet dat de vrijwilligers heel erg enthousiast zijn over dit kado. Want afgezien dat het heel erg lief is kunnen ze nu ook de belangrijke dingen achter slot houden. Zoals medicijnen en reserveonderdelen voor de waterslangen. Zodat ze niet kwijt raken. Deze spullen liggen nu goed opgeborgen en de vrijwilligers zijn er helemaal blij mee.

Otra cosa buena: cada vez hay más voluntarios que vienen a sacarnos a pasear. Espero que ahora con la llegada del frió no decaiga este entusiasmo. La semana pasada nevó. Odio la nieve ¿os lo había dicho? A los jovenzuelos les encanta, pero porque no saben que aunque sea blanca y muy bonita, moja y está helada y da catarros. Y yo ya no estoy para aguantar catarros...

Another good thing: there are more and more volunteers coming to the shelter every saturday. I hope their enthusiasm does not go down now that winter is here. Last week it snowed. I hate snow, had I told you? Young dogs love it, but this is because they do not know that, despite it is white and beautiful, it is wet and cold and it causes flues. And I am not willing to put up with flues...

Nog iets goeds: er komen steeds meer vrijwillgers op de zaterdagen naar onze opvang. Ik hoop dat hun enthousiasme niet verdwijnt als het winter wordt. Vorige week sneeuwde het. Ik haat sneeuw, had ik dat al verteld? Jonge honden vinden het geweldig omdat ze niet weten dat het niet alleen mooie en wit is maar ook heel erg nat en koud en dat het griep veroorzaakt. En ik heb geen zin om griep te krijgen.

¡Bueno! por último os voy a contar una cosa que he oído que, aunque yo no la entiendo, seguro que vosotros, que para eso sois humanos, sabéis de qué va. Las voluntarias lo llaman cena y hace un par de sábados salieron todas pitando de aquí algo antes de lo habitual, hablando de zapatos, peinados, bolsos, y cosas rarísimas de las que no las había oído hablar nunca. Otra cosa que me llamó la atención aquella tarde es que todas llevaban la cabeza completamente cubierta, aunque no llovía. Les oí decir no se qué de que llevaban el pelo limpio. No entiendo nada pero bueno, eso es lo que decían.

Por lo visto la cena, sea esto lo que fuere, salió muy bien, fue mucha gente y lo pasaron muy bien y ellas dicen que eso es bueno para nosotros. Y si ellas lo dicen, ¡por algo será! así que gracias a todos por contribuir a esa cosa llamada cena.

Bueno, ahora os dejo, que voy a echar otro pigazín. Un lametón muy gordo a todos. ¡Gracias por estar ahí!

Well! the last thing I am going to tell you is something I have heard. I do not understand anything but I am sure that you, being human, will know what it is all about. The volunteers call it dinner and a couple of saturdays ago they all left the shelter earlier than usual, talking about shoes, hair styles, hand bags and very weird things. I had never heard them talking about such things. Another thing that attracted my attention is that their heads were all covered, although it was not raining. I heard them saying that it was because their hair was clean. I do not understand anything but that is what they said

It seems that the dinner was a complete success. A lot of people attended it and they all had a great time. The volunteers said that this is good for us. If they say so, I am sure there is a reason! so, many thanks to all of you for contributing to that thing called dinner.

Well, I`ll leave you now. I am going to take a nap. A big kiss for all of you. Thanks for being there!

Nou, het laatste wat ik jullie ga vertellen is iets dat ik heb gehoord. Ik begrijp niet alles maar ik weet zeker dat jullie mensen snappen waar het allemaal over gaat. De vrijwilligers noemen het “diner” en een paar zaterdagen geleden gingen ze allemaal vroeger weg hier dan ze anders doen en ze kletsten over schoenen, kapsels, handtassen en dat soort vreemde dingen. Ik heb ze hier nog nooit over zulke dingen horen praten. En wat me ook opviel was dat ze allemaal iets over hun haar hadden gedaan en het regende niet eens! Ik hoorde ze zeggen dat ze dat hadden gedaan omdat hun haar net gewassen was. Ik snap er helemaal niks van maar dat was wat ze zeiden.

Dat diner dan, schijnt een reuze succes geweest te zijn. Er zijn heel veel mensen geweest en iedereen had het geweldig naar zijn zin. De vrijwilligers zeggen dat het goed voor ons is. En als ze zoiets zeggen weet ik zeker dat ze daar een reden voor hebben! Dus, hartelijk bedankt allemaal die hebben bijgedragen aan dat wat “diner” heet.

Nu ga ik jullie weer verlaten. Ik ga een dutje doen. Dikke kus voor jullie allemaal en dank je wel voor het lezen!

Hola

¿Cómo estáis? Yo estoy un poco desconcertado. Este invierno no se acaba nunca. La semana pasada tuvimos un tiempo muy bueno y sin embargo ahora hace frío otra vez. Y está todo muy oscuro. A mí me parece que va a empezar a caer agua. Pero bueno, si es así, nos quedamos dentro de casa y tan tranquilos, no como los bobos de la jaula de al lado que aunque caiga mucha agua del cielo se pasan la noche dando vueltas por ahí. Aunque bueno, Zipi, Zape y Gala son mastines relativamente jóvenes y tarda en calarles el agua. Mirarlos, que pintas:

Hi!
How are you? I’m a bit disconcerted. This winter is so long. Last week the weather was really good but now it’s cold again. And very dark. I think It`s going to rain. But it’s ok, we can stay inside and happy, not the same as those fool dogs in the next cage, who stay under the rain all night long. But Zipi, Zape and Gala are young mastiffs so the water cannot soak through their coat easily.

Look at them!



¡Ya cumpliréis años, ya...!

But you will grow old as well!

El otro día vi pasar a Katya y a Nissy por delante de mi jaula y pensé, “es un poco pronto para salir a pasear, pero bueno…”. Y no le dí mayor importancia. Pero todavía no han vuelto y ya se ha hecho de noche muchas veces desde que se las llevaron. Mara dice que es porque las han adoptado, pero me parece tan raro que alguien se quiera hacer cargo de dos perras viejas a la vez. Si es cierto que las han adoptado me gustaría ver a esa familia para darles un buen lametón y agradecérselo. Espero que no sea que se han vuelto a escapar porque esas dos son dignas de su raza. En cuanto ven ocasión empiezan a andar y son capaces de no parar nunca. No os voy a mentir, estoy preocupado.

I saw Katya and Nissy going straight past in front of my cage some days ago and I thought: “it’s a bit early to go for a walk, but maybe…”. So I didn’t give importance to it. But they haven’t come back yet and many nights have come since they were taken away. Mara says that they have been adopted but I think it is a bit strange that someone wants to take care of two old dogs at the same time. If that’s true, I’d like to meet this family to thank them with a big lick. I hope they haven’t escaped again because they are worthy of their breed. When they have the chance, they start walking and they could never stop. I’m not going to lie, I’m worried.

Al que ví hace tiempo bajar por la cuesta y entrar en la finca, y me extrañó mucho, es a Chester. Yo pensé que le habían adoptado porque pasó fuera del albergue una buena temporada. Por eso me extraña que haya vuelto. Pobre, se le ve triste y no parece entender nada. No entiendo por qué Chester ha tenido que volver aquí. Una persona con buenos sentimientos, capaz de adoptar un perro como Chester, nunca lo devolvería por alguna causa evitable. Mara, que lleva poco tiempo aquí, y aún recuerda a los “otros” humanos, unos que dice que son distintos de éstos que nos cuidan, dice que soy un iluso y que esa gente sigue haciendo su vida tranquilamente y dan muchas explicaciones del por qué han tenido que volver a abandonar a Chester. No sé, quizá Mara tenga razón. La vida ahí fuera debe ser dura si uno no tiene suerte… He oído decir que los perros somos algo insignificante y que incluso hay quien cree que no tenemos sentimientos. Que cosas tan absurdas.

And I saw Chester coming back to the shelter and that was really strange. I thought he had been adopted because he was away for a long time, that’s why it surprised me. Poor Chester, he looks sad and disoriented. I don’t understand why he had to came back. Someone with good feelings, able to adopt a dog like Chester, never would bring him back if he could avoid it. Mara, who has been here for a short time, still remembers “the other humans”, she says they are not as these people who take care of us, she says I’m very naïve, that “the other humans” continue with their lives without any problem and give many explanations about the fact of leaving Chester again. I don’t know, maybe Mara is right. Life outside must be hard if you’re not lucky. I have heard that dogs are something insignificant for some people, some of them even think that we have no feelings. That’s ridiculous!



¡Pobre Chester! Ha adelgazado bastante desde que llegó. Espero que no esté deprimido. Más le valdría no haber estado estos meses fuera. Al menos así no se habría hecho ilusiones.

Poor Chester! He is thiner since he got back. I hope he is not depressed. It would have been better for him not to be away, so he wouldn’t have built up his hopes.

Mirad lo que nos están poniendo en las jaulas para que las voluntarias nuevas se aprendan mejor nuestros nombres:

Look! That’s what the volunteers have put in our cages, so the new ones can learn our names faster:







Aunque mi nombre se lo saben todas, claro, pero está bien para las nuevas que no nos conocen a todos.

All of them know my name, of course, but it is ok for the new volunteers, who don’t know all of us.

Quiero preguntaros una cosa, porque Mara no sabe tampoco lo que es: últimamente oigo hablar mucho de una cosa que se llama “Crisis”. Por más que pongo la oreja no sé lo que puede ser. Lo que sí sé es que no es buena porque, por culpa de esta cosa, los padrinos de algunos de nosotros se han borrado y las voluntarias dicen que ahora hay menos dinero para pienso. Me pregunto qué es eso del dinero y qué tiene que ver con el pienso. ¡Parece mentira, con la de años que tengo ya y la de cosas que me faltan por aprender!

I want to ask something because Mara doesn’t know either about it: lately I have heard about something which is called “crisis”. I try to prick my ears up but no idea. What I know is that it’s not a good thing because we have less sponsors because of that and the volunteers say that we have less money for food. I wonder what the “money” is and its connection with the food. It is incredible, how old I am and how many things to learn there are!

Lo que sí os quiero pedir es que, si podéis, busquéis más humanos que quiera apadrinar, porque un poco sí que me preocupa eso del dinero. Aunque no sé lo que es, algo me dice que es muy necesario. Y me da miedo que nos quedemos sin comida. Se oyen tantas cosas horribles de albergues por ahí...

I’d like to ask for something: if you can, please, look for more humans to sponsor, because I’m a bit worried about the money; I don’t know what it is but I think it’s really necessary. I’m afraid we can run out of food. It is heard so many horrible things about other shelters…

¡Y justo hace unas semanas, con todo esto de la crisis, se tenía que estropear el generador que era recién comprado!. El generador es una cosa muy pesada y muy ruidosa que las voluntarias usan para sacar agua de debajo de la tierra y poder limpiar las jaulas y darnos de beber agua fresquita.

El caso es que éste era recién comprado y se estropeó. Y se lo llevaron. Como ya ha pasado más veces, hace años, pensé que enseguida lo bajarían otra vez y que era cuestión de aguantar un par de días con algo menos de limpieza y agua no tan fresca, pero al cabo de un par de días llegaron con uno nuevo, de lo cual me alegré porque éste es menos ruidoso. Luego Mara oyó decir a una voluntaria que el generador viejo también lo van a bajar cuando lo hayan arreglado, dentro de dos meses. ¡Ahora lo entiendo todo! Podemos aguantar sin agua un par de días pero no dos meses, claro. Por lo visto, por lo que me ha contado Viso, hace años, cuando pasaba esto, Blanca alquilaba un generador temporalmente. Pero ahora cuesta menos dinero (¡otra vez esto del dinero!) comprar uno nuevo que alquilar uno dos meses.

Mirar, para seros sincero, yo no entiendo nada de lo anterior (alquilar, comprar, dinero, crisis...). Si tenéis dudas, mejor preguntáis a Viso, que ése es muy listo y se entera de todo. Vive aquí al lado mío. Os lo presento, éste es Viso:

And right now, a few weeks ago, with all this crisis the new generator has broken! The generator is a very heavy and noisy thing which the volunteers use for taking water from under the ground to clean the cages and to give us fresh water to drink.

This one was new and it has broken. It has been taken away. I thought we would have to wait for a couple of days, as other times, but finally, two days later, a new generator has been brought; I’m very happy about it because this one is not so noisy. Mara heard that the old one is going to be brought as well, after being fixed in two months. Now I understand everything! We can endure without water for a couple of days but not for two months. Viso has told me that when these thing happened some years ago, Blanca used to rent a generator while ours was being fixed. But now it’s cheaper buying than renting.

Look, to be sincere, I don’t understand anything about that: renting, buying, money, crisis… If you have some doubts, you better talk to Viso, he is very clever and he is aware of everything. He lives next to me. This is Viso:



¿A que tiene cara de listo?

Don’t you think he looks smart?

Hablando de otra cosa, ¿Qué os parece esta foto?

By the way, what do you think about this photo?



Yo, porque quiero mucho a las voluntarias y tengo una reputación de perro dulce y amable que mantener que si no… Más de un mordisco había pegado por vestirme de esa facha… ¡Aunque yo sé que lo hacen con buena intención y el día que me lo pusieron se rieron mucho!

I love the volunteers and I have a reputation as a sweet and nice dog but… I would have bitten because of this… But I know they are well-intentioned and they laughed a lot!

He oído que nos está ayudando mucho una organización holandesa que se llama Friends of Animals. Por lo visto las fundadoras nos conocen desde hace mucho tiempo porque estaban en otra organización Holandesa que ya no funciona, y siempre nos han tenido presentes. Ahora que pueden, nos ayudan. ¿Y sabéis qué? No os lo vais a creer… Mara y yo, los dos tenemos ya una madrina en Holanda. ¡Gracias por ayudarnos desde tan lejos, madrinas!

I have heard that there is a Dutch organization called Friends of Animals which helps us a lot. It seems the founders know about us since a long time ago because they were in another organization which is not working anymore, but they have always thought about us. Now they can, they help us. And do you know what? You’re not going to believe it… Mara and me have a sponsor in Netherlands. Thanks for your help from so far away!

Bueno, pues me voy a despedir ya… No quiero que os pongáis tristes pero… Es que… La semana pasada… Duque se fue y… Aún no ha vuelto. A él le encanta pasear, lo sé. Pero normalmente cuando sale va con Rufi (llevan juntos casi diez años) y esta vez se fue sólo y no tenía buena cara… No sé. Me parece que no va a volver. Espero que, si se ha ido con Lolo, Flecha, Elvis, mi Neska y los demás, les dé recuerdos nuestros y les diga que seguimos bien y que les echamos de menos. Mientras salgo de dudas (aunque me temo lo peor), prefiero recordarles a los dos así, cuando estaban juntos y salían a pasear:

Well, I’m going to say goodbye… I don’t want you to become sad but… Last week… Duque went away and he has not come back yet. He loves going for a walk, I know that. But he usually goes out with Rufi (they have been together for almost ten years) and this time he went alone and he didn’t look to be very well… I don’t know. I think he’s not coming back. If he has gone with Lolo, Flecha, Elvis, my Neska and the other, I wish he sends our regards to them, and he tells them that we are ok and that we miss them. In the meantime, I prefer to remember them together, when they went for a walk:



Es muy raro. Hay perros aquí que somos más viejos que Duque. Por ejemplo:

It’s very strange. There are some dogs here who are older than Duque, for example:

Canela:


Sandy:


o Paquito:


Y sin embargo, se nos ha ido Duque. Que inesperado. ¡Os aconsejo que aprovechéis cada vez que sale el sol porque nunca se sabe cuándo puede ser la última! Los perros lo hacemos. Los humanos a veces os olvidáis.

However, Duque has gone unexpectedly. I advise you to make the most of every day because it could be the last one, you never know. Dogs always do, but you, the humans, forget it sometimes.

¡Ey! Que se me olvidaba deciros esto: mientras terminaba este diario le he visto esta foto a una voluntaria en se aparetejo que llevan siempre y que cuando suena se llevan a la oreja:

Oh! I had forgotten to tell you about this: while I was finishing this diary, I have seen this photo in that machine that the volunteers always take and put at their ears when it rings:



¡Las han adoptado! ¡Están en una casa con una familia! ¡Que alegría más grande!

Un lametón muy gordo para todos.

They have been adopted! They are with a family! I’m so happy!

A big lick for everybody!

Hola,

Os estoy escribiendo desde un sitio muy raro. Estoy dentro de una especie de jaula muy pequeña y enfrente hay un perrito con unas cosas blancas enrrolladas en una pata, que no para de llorar. Estamos solos él y yo, o al menos eso creo porque, por lo demás, aquí hay mucho silencio. Da un poco de miedo. Echo de menos el olor de mis compañeros, y la algarabía que suelen montar cada poco en la jaula.

No me encuentro bien. Tengo unas cosas clavadas en la pata de las que salen unos tubos que van hasta unas bolsas. No entiendo nada. Está todo muy oscuro y el olor... es muy raro. Tengo mucho sueño y me cuesta moverme.

Hoy no os puedo explicar lo que pasa. Todo esto es nuevo para mí. Sólo sé que esta mañana me empezó a doler mucho la tripa, y me costaba mucho respirar. Me asusté mucho. Cuando abrieron mi jaula después de comer, aún tuve fuerzas para salir, pero rápidamente empecé a encontrarme aún peor, me daban arcadas y mi estómago se infló como un globo. No podía levantar la cabeza ni jugar con los demás perros. Entonces una voluntaria me oyó gemir. No suelo ser quejica pero el dolor era insportable. Enseguida empezaron todos a correr de un lado para otro y ¡se empeñaron en sacarme a pasear!

Yo intenté hacerles entender que no me apetecía, que me encontraba muy mal, que casi no podía respirar y me dolía mucho la tripa pero ellos, empeñados, tiraban de mí hacia arriba y, cuando se dieron cuenta de que ya no podía más, me subieron en el carrito que suelen usar para transportar el pienso y siguieron corriendo hacia arriba. Además del dolor y el malestar, el verles tan nerviosos y que la chica que venía a mi lado tenía los ojos llenos de agua, me hizo entender que algo iba muy mal. Sé que cuando a los humanos se les llenan los ojos de agua, es porque están tristes.

Luego me trasladaron una de esas cosas con ruedas que se mueven muy rápido (ellos lo llaman "coche") y estuvimos bastante rato moviéndonos por una especie de caminos por los que iban otro montón de coches, en todas direcciones. ¡Que mareo!

Durante este tiempo oí a las voluntarias decir que me estaba dando una torsión de estómago. Por lo visto es algo que ya le pasó a más compañeros. Hablaron de Gonso y eso me tranquilizó, porque sé que Gonso está feliz en la finca. Si él pasó por esto y está en la finca, es que esto no debe ser tan malo... supongo...

Me preocupó que en la conversación salió también el tema del dinero. Esa cosa que sigo sin saber lo que es pero que parece tan importante para los humanos. Hablaban de conseguir dinero para mi operación. ¡Dios! como desee que el tal dinero apareciera rápido y que a cambio mi dolor de tripa desapareciera...Por una vez, sin saber lo que es, el dinero empezó a tener mucha importancia para mí. Llegué a sentir que mi vida dependía de aquella cosa desconocida de la que tantas veces había oido hablar a los voluntarios. ¡Que poderoso debe ser el dinero si me puede quitar este dolor! pensé.

Al final llegamos a un sitio que me resultaba familiar... Sí, creo que ya estuve allí hace años, cuando me arreglaron el oído, que tanto me dolía. Allí ví a unos humanos que no conocía, con el mismo olor que percibo aquí ahora y todos vestidos del mismo color (creo que lo llaman verde) . Sé que me dió otra vez mucho miedo y... no recuerdo nada más, hasta que me desperté hace un rato dentro de este sitio tan pequeño...

Estoy pensando que, aunque estoy muy incómodo, al menos ese terrible dolor de tripa ha desaparecido y... ¡si! parece que respiro mejor.

¡Ay! ¡Que ganas tengo de volver a mi camita y a mi rutina! Espero que esto tan raro que me está pasando acabe pronto.

Hi,

Today I am writing my diary from a very weird place. I am inside a kind of a very small cage and there is a little dog in front of me who has some white things arround his leg and does not stop crying. We are here alone. There is nobody else here. At least this is what I think because this place is very quiet. It is a bit scary. I miss my mate`s smell and the noise they make all the time in our cage.

I do not feel well. I have something stuck in my leg and there are tubes coming out of it and connected to plastic bags. I can not understand what is going on here. It is very dark and the smell... is very weird. I am really sleepy and find it very hard to move.

I can not explain to you what is happening today. All this is new for me. I only know that this morning I began to feel a very strong stomach ache and could hardly breath. I got really scared. When the volunteers opened my cage so that we all went out for a little walk I made a huge effort and went out of the cage but I began to feel even worse, I felt like puking and my stomach got swollen like a baloon. I could not put my head up or play with the other dogs. Then one of the volunteers heard me moaning. I do not usually complain for little things but this pain was just unbearable. Suddenly they all started to run and decided to take me for a walk!

I tried to make them understand that I did not feel like going for a walk and that I actually felt really bad, could not breath properly and had a stomach ache but they, really stubborn, kept pulling my leash and forcing me to walk up the path. When they realized that I could not walk a single more step they put me on the thing with wheels they usually put the food on and kept running up the path. The pain, the disconfort and the fact that the girl that was beside me was starting to have water in her eyes made me realize that things were not going well at all. I know that when human`s eyes get full of water it means that they are sad.

Later they put me on one of these four wheeled things that move so fast (they call them "car") and we were moving on a kind of a path for a long time, among many other cars that were moving in all directions. Oh, I felt so dizzy!

During the trip I heard the volunteers saying that I was suffering a Stomach torsion. Apparently it is something that has happened to other dogs at the shelter. They talked about Gonso and that calmed me down a bit, because I know that Gonso is ok at the shelter now. If he went through this and is back at the shelter, this can not be so bad... I guess...

I got really worried when the money issue came up at the conversation. I have not been able to find out what that thing is but it is clear to me that it is very important for humans. They were talking about gathering money for my surgery. God! I really wished that this money thing turned up as soon as possible and got me rid of my terrible stomach ache. For the first time in my life, even without knowing what money is, it began to be very important for me too. I really felt that my life depended on that unkonw thing I have heard about so many times! Money must be a really powerfull thing if it is able to make this pain vanish, I thought!

At the end we arrived to a place that looked familiar to me... Yes I think I had been there before, years ago, when my ear, that was so painful at the time, whas healed. There were new humans there that I did not know. They smelled exactly as this place were I am now and were all dressed in the same color (green I think they call it). I remember feeling very scared again and... nothing else until I woke up a while ago inside this really small place...

I am thinking now that, even though I am very unconfortable here, at least the terrible pain in my stomach is not here anymore and... Yes! I can breath again!

Oh! I can`t wait to go back to my bed and my routine. I hope this weird thing I am going through is over soon.

Hola a todos,

Ya, ya sé que hace mucho que no os cuento nada. Estoy ya viejo y me cuesta ponerme. Además últimamente en mi casa hay mucho revuelo.

Hace un mes Whisky y yo (¡que majo es este chavalín!) estuvimos a punto de dejar de ser amigos porque los dos nos sentíamos muy atraídos por Lula. Yo estaba agotado. Adelgacé y todo, de la obsesión. Por suerte, al cabo de quince días todo pareció tranquilizarse. Y luego, se llevaron a Lula y la trajeron al día siguiente con una costura en la tripa. Ella parecía estar bien, y Whisky y yo ya somos otra vez buenos amigos.

Oí a unas voluntarias decir que lo que habían hecho era esterilizar a Lula. Por lo visto, el hecho de que no estuviera esterilizada aún porque llegó de cachorra, era lo que hacía que el olor que sus feromonas desprendían (eso oí decir a la voluntaria) nos hiciera a Whisky y a mí estar obsesionados con ella. ¡Que cansada era aquella situación! Ahora estamos todos mejor.

He oído que en el albergue esterilizan a todas las hembras y que si no nos esterilizan a los machos es porque no tienen dinero, que si no también lo harían. A mí no me importaría que lo hicieran porque confío en ellas y sé que si lo hicieran sería por mi bien. Si alguien me adoptara lo harían. Sé que lo han hecho con Chester (que luego el pobre volvió porque sus adoptantes no eran buenos y le volvieron a abandonar), y con los otros que han sido adoptados. ¿Cómo será eso de ser adoptado? Yo no conozco otra cosa que este sitio.

He estado echando cuentas diez años atrás y tengo un sentimiento un poco agridulce. Aunque cueste creerlo, de los más de 150 perros que llegamos del Espartal ya sólo quedamos en el albergue 14. Están Lucía y Rufi, que viven aquí al lado. A ésas las veo todos los días, y están muy guapas. Estoy yo, claro. Luego, más allá, están Cuca, Chocolate y Tuna. A Chocolate le han salido canas. Está muy gracioso. Y mucho más calmado que en su juventud, que menudas montaba cada vez que salía a dar una vuelta. Más allá están Reina y Rubi. Parece que por ellas no pasan los años y, sin embargo, ya llevan aquí más de diez. En la zona de arriba veo mucho a Paquito. ¡Que malín estuvo nada más llegar en el camión! y también están Grifo, Rumba, Romi, Lua y Erika. Pobre Lua, que perdió hace tan poco tiempo a su madre, Luna, con la que llevaba toda la vida.

Y en la zona de abajo, sólo quedan Lasy y Doris.

¡Se han ido tantos! Ahora nos miran desde las estrellas y cuidan de nosotros. Creo que por eso, aunque tengamos todo en contra, seguimos adelante.

Algunos de ellos, aunque yo ya no les veo, aún siguen por aquí abajo. Mamibuda está con una chica que la quiere mucho, que se llama Mariam. Se la llevó porque le hicieron no se qué en un ojo. Y como la quiere mucho, se la quedó y ahora dan paseos y se dan mimos mutuamente. Esta chica también se había llevado a nuestra Bianca (Bibi, la llamaba), pero Bianca ya no está en este mundo. Ahora está en una estrella en la que nunca, nunca, nunca, le falta un comedero hasta arriba de comida.

También falta mi amigo Blanquito, al que varias veces vi salir del albergue hecho un chaval y volver un poco adormilado porque había donado sangre para salvar a un compañero. La semana pasada le ví salir y ya no era el mismo. En sus ojos seguían brillando esa nobleza y bondad infinitas que siempre tuvo, pero se le veía cansado. Me quedé tranquilo porque iba en brazos de la misma chica que se llevó a Bianca y a Mamibuda. Después me enteré de que Blanquito está también ya en su estrella. Y sé que ahora todo nos va a ir bien, porque si alguien puede cuidarnos es él, que tanto amor y felicidad dió a todos cuando aún estaba aquí.

Me diréis que estoy nostálgico. Pues sí, lo estoy. Dicen que nos pasa a los que ya somos viejos. Recuerdo aquellas lluvias terribles de hace diez años y aquella sensación que yo tenía de que no lo conseguirían. Nunca se lo dije a Blanca ni a los pocos voluntarios que había entonces porque no quise que se desanimaran. Mi misión siempre ha sido mantener alta la moral de la tropa con mis incesantes movimientos de rabo y mi buen humor constante . Pero sé que a lo largo de estos años han sido muchas las dificultades, muchos los sinsabores, muchos los que se han quedado en el camino. Y también se ha conseguido mucho. Creo que las personas que venís a la finca a cuidarnos, las que lucháis por nuestra supervivencia poniendo vuestro granito o vuestra montaña de arena, según el caso, os merecéis nuestro agradecimiento por vuestra perseverancia, por vuestra capacidad de sacrificio y porque vuestro amor por nosotros es más importante que cualquier otro sentimiento que tengáis.

Nosotros los perros somos seres nobles, sin dobleces, que hacemos ver lo que sentimos con un lenguaje muy simple pero muy claro. Y os estamos agradecidos. Y, aunque ya lo sabéis, quería esta vez ponerlo en mi diario.

¡Bueno! ya lo dije. Otro día os hablaré de todos estos jovenzuelos descarriados que nos rodean últimamente, y de los que se han ido adoptados, de lo que hacen los voluntarios, de lo bonita que está la finca desde que llegó Andrea "colorines" (así la llaman), de cómo siega Gil, el chico que viene a pasar a Nuberu, o de lo guapos que vienen muchos de los perros de un sitio que se llama Dog`s Beauty, donde les bañan y les cortan en pelo. ¡Hay tantas cosas que contar!

Pero ahora me voy a echar una siestecita. ¡Hasta pronto!

Esta mañana ha llegado esta carta a la Pontiga:

"Querido Whisky:

Lo primero, quiero pedirte disculpas por haberme ido de la finca sin tan siquiera despedirme pero ya sabes cómo son las cosas, a veces tenemos que tomar decisiones sobre la marcha, sin tiempo a nada.

El otro día, cuando te dije que me iba a dar un paseo, en realidad iba al veterinario. Llevaba unos días encontrándome un poco pachucho, la verdad.
Allí, mientras explicaban que tenía un poco de infección y que necesitaba tomar unos antibióticos, les oí decir que me iban a llevar a vivir a una casita con finca, que ya estaba muy mayor (¡Muy mayor yo! Estuve a punto de morderles el culo) y que necesitaba un sitio cómodo y calentito donde pasar los años que me quedaran.
Al principio pensé que estaban locas, mi sitio estaba en la Pontiga, justo a la entrada donde podía enterarme de todo lo que ocurre pero luego me di cuenta de que eso no era más que un puntito de orgullo. Se me debe de haber pegado por tratar con humanos tantos años.

Así que aquí estoy, viviendo con una gente estupenda y con otros compis perrunos. Es una cosa estupenda tener una familia ¿sabes? Me he encontrado aquí a algunos viejos amigos a los que hacía mucho tiempo que no veía. Están Osiris y Linda. Me gusta tomar el solecillo a la puerta de casa, tengo una huerta por la que pasear y olisquear todo lo que quiera y, desde el camino, puedo vigilar unas cabritillas que tiene el vecino en la finca de al lado. No sé si te lo habré comentado alguna vez pero siempre tuve la ilusión de ser un perro pastor y ya ves, al final lo he conseguido. Hazme caso, nunca olvides tus ilusiones, Whisky.

Al principio había pensado en escribirte para encargarte que siguieras tú con mi trabajo en la Pontiga: que fueras contando en el foro todo lo que ocurría en el refugio, que te encargaras de darle la bienvenida a los nuevos, de despedirte de los que se iban, de ronronear a los voluntarios para que se sintieran a gusto... todas esas cosillas que he venido haciendo todos estos años. Pero, después de darle vueltas al asunto un tiempo, me he dado cuenta de que esa no va a ser tu labor. He recordado tus primeros días en la Ponti, tu cara de susto, tu inseguridad. Te he visto crecer, ganar confianza, convertirte en un perro hecho y derecho ¡No sabes lo orgulloso que estoy de ti! Y ahora pienso que tu sitio no está ahí, que ya estás listo para encontrar tu propia familia, como he hecho yo, y sé que eso ocurrirá pronto, puedes creerme.

He renunciado a dejar mi testigo a nadie porque no necesito hacerlo. Los perros sabemos de esas cosas mucho más que los humanos, no necesitamos saber de cargos, ni de puestos, ni de ninguna de esas tonterías. Cuando sea necesario contar algo, alguno de vosotros lo hará, no te preocupes.

Si te escribo esta carta es porque quería que supieras que todo va bien. Porque estos últimos días me he dado cuenta de que todo va a ir bien siempre, (sea lo que sea eso que los humanos llaman siempre), porque siempre habrá algún humano loco que nos mire a los ojos como a un igual. Como todos esos voluntarios que hemos visto pasar por la protectora que lo darán todo por nosotros, todos esos locos de los que nos hemos reído viéndolos resbalar entre la nieve y el barro en invierno, y achicharrarse al sol en verano, con lo bien que estábamos tú y yo en nuestras casetas, que volvían una y otra vez a pesar de todo, que parecen no saber rendirse nunca. Ya sé que no son muchos pero, ahora sé que cada vez serán más. No dejes de mirarles a los ojos, Whisky, porque merece la pena encontrarse con esa mirada. Y confía en ellos, como has confiado en mí todo este tiempo, porque son buena gente, te lo aseguro.

Bueno, creo que no se me olvida nada. Da recuerdos de mi parte a toda la panda, os echaré de menos. Da también muchos lametones a todos los voluntarios, sé que les hará ilusión. Me voy a echar un ratito que estoy un poco cansado. Entre tú y yo, creo que sí estoy un poquito mayor, pero no se te ocurra contarlo por ahí que te mato.

Hasta siempre

Falo"

Falo nos dejó en octubre de 2012. Durante los once años que compartió con nosotros no hizo otra cosa que transmitir su alegría.

Los sueños de Falo para Whisky también se cumplieron: está feliz con su nueva familia, que lo adora.